Zaterdagmiddag 8 oktober lag ik op mijn bijna tachtigjarige knieën in het Oosterpark in een partytentje tijdens een reanimatieworkshop.Een jaar of veertig geleden had ik zoiets tijdens een niet-reanimatiecursus al eens gezien. Nu mocht ik het zelf proberen. In de loop van de jaren dacht ik weleens: 'dat zou ik ook wel een keer kunnen doen een reanimatiecursus', maar het kwam er nooit van. Als er ergens een demonstratie was geweest zag ik dat als het al voorbij was.
Een week voor deze middag zei mijn zoon 'Mam, volgende week geeft het OLVG in het Oosterpark reanimatieworkshops'. De workshops waren een paar jaar niet gegeven vanwege de corona. De melding kwam op tijd dus schreef ik mij in.
Zaterdag waren veel OLVG medewerkers in en bij de partytentjes aanwezig om de workshoppers te leren hoe te handelen als je iemand aantreft die buiten bewustzijn is en hoe een AED-apparaat te gebruiken zo je dat bij de hand hebt.
Thuis schreef ik alles dat ik leerde op zodat ik het af en toe nog eens na zou kunnen kijken. Misschien was het wel het eerste plaveisel op weg naar de hel. Dat opschrijven was overigens nergens voor nodig. Toen ik daarmee klaar was zag ik dat je de gegevens en de volgorde zo op het internet kan vinden.
De hulpdiensten waren tot lering ende vermaak ook aanwezig. Brandweerlieden en GGD-ers gaven demonstraties en lieten af en toe de sirene loeien tot schrik van mensen die net het park inliepen. Zo kwam ik na mijn workshop, toen ik op de mooie houten Amsterdamse School brug met de maskers liep, een schrikkende moeder tegen en kon haar gerust stellen door te zeggen dat het alleen om een demonstratie ging. Twee van haar kinderen die vooruit fietsten, stopten en zeiden: 'Oh mam er is brand'. Dus ook die gerustgesteld .
Toen ik even later terugging zag ik dat diezelfde meisjes op een brancard rondgereden werden.
Je snapt het al: hilariteit.
