Fina van der Weide
Als je zo eens op de beeldbank van Amsterdam rondkijkt dan komen er bij elke foto uit de Indische Buurt wel herinneringen boven.
Net kwam ik een foto tegen van ons pleintje. Het pleintje. Als mijn moeder vroeg waar ga je heen en ik zei HET pleintje dan wist ze meteen wat ik bedoelde. Het was niet een echt plein. Het was aan het einde van de eerste en tweede Atjehstraat als je bij de Sumatrastraat kwam.
Officieel was het gewoon Eerste Atjehstraat, maar iedereen kende het als het Atjehplein.
Op het pleintje stonden speeltoestellen. Een klimrek, een drietal "nietjes"in verschillende hoogtes waar je koppeltje kon duikelen en een dubbel nietje een "brug" waar je gymnastiek op kon uitoefenen.
In het begin lagen er gewone stoeptegels onder, die ergens in de jaren 70 zijn vervangen voor rubber stoeptegels. Geen luxe want menig kind is wel uit dat klimrek gevallen. Ik ook, een gat in mijn kop was het gevolg.
Op het pleintje stond ook de viskar van Ome Henk. Ome Henk was destijds al een opa in mijn ogen. Hij maakte de vis (haring) schoon waar je bij stond en mijn ouders hebben menig visje naar binnen gewerkt. Ik niet want ik gruwel ervan. Maar een stuk zuur kreeg ik altijd wel.
Ome Henk zijn vrouw stond ook regelmatig in de kraam en mijn moeder maakte er vaak even een praatje.
Ik herinner me nog de auto die ome Henk had. Nee geen lelijke eend of zo. Nee Ome Henk had een vuurrode porche. Met zijn postuur was het altijd wel een wonder hoe hij erin en eruit kwam. Maar hij was dol op die auto. Zijn vrouw niet zo.
Op zaterdag stond er vaak een bloemenkraam. De man noemde ik Ome Nico.Elke zaterdagmiddag ging ik daar bloemen halen, soms met mijn moeder soms ook alleen. Maar altijd kreeg ik dan een extra bosje, meest fresia's voor in mijn kamertje zei hij dan.
Mijn moeder noemde hem dan een oude snoeperd en ze lachten samen. Ik snapte er niets van, maar was wat blij met mijn bloemetjes.
Weer wat later kreeg Niels er zijn plekje. Die stond eerst bij banketbakker Niermans voor de deur, dichtbij de Insulindeweg.
Later verhuisden hij en ome Henk naar de Javastraat. Ome Henk op de hoek waar nu de nachtwinkel is en Niels waar nu het restaurant is.
Een aantal jaren kwam ik ome Henk tegen met zijn vrouw. Hij zat in een rolstoel en woonde in de Gooyer. Hij rustte niet voor we met hem meegingen om even wat te drinken.
Een poosje later is hij overleden.
Ondertussen heeft ons Pleintje diverse opknapbeurten gehad. Het lijkt niet eens meer op het pleintje van vroeger. Het enige wat er nog staat uit die tijd is het stroomhuis (of hoe dat ook heet)
Daar werd vroeger vaak fikkie gesticht. Mensen hielden hun hart vaak vast, want wat kon er dan niet gebeuren.
Ach die oude tijd komt vaak even terug bij het bekijken van foto's. Mooie herinneringen
