Henk Penseel
Gelukkig heb ik nooit gerookt. Nou ja, niet echt. In mijn hele leven niet meer dan tien sigaretten, inclusief een enkel stickie en een paar rietsigaren. De eerste twee sigaretten rookte ik op mijn elfde of twaalfde verjaardag. Als jarige mocht je de klassen rond met een paar klasgenootjes. Je had dan een schaaltje met bonbons, chocolaatjes en koekjes in de ene hand en je andere hand had je vrij om gefeliciteerd te worden. Je vriendje had dan in een laag glas sigaretten en een paar sigaren voor de leerkrachten die rookten.
Mijn meester heette Crabbendam. Die rookte sigaretten. Ik weet nog dat de hoofdonderwijzer, meester Nijgh, sigaren rookte. En de gymjuf rookte als een ketter, want die had zelfs twee lichtbruine vingertoppen. Van die anderen weet ik het niet meer.
Als je na afloop naar huis ging, had je altijd nog wat over. Ook sigaretten. Ik heb toen heel stoer één of twee sigaretten achter elkaar opgerookt en diep geïnhaleerd, want dat scheen zo te moeten. Ik ben daarna toch een partij misselijk geworden, ik dacht meteen: “Ik raak nooit meer een sigaret aan”.
In de zomervakantie plukten we soms rietsigaren (lisdoddes), die langs de sloten van het Jodenmanussie groeiden. Die hebben van die fluwelen bruine kolven, die op een grote dikke sigaar lijken. Je kan ze ook aansteken en dan net doen alsof je aan het roken bent, want van echt roken had ik mijn bekomst gehad.
Toch heb ik het nog een keer geprobeerd tijdens het legendarische popfestival in het Kralingse bos in 1970. Iedereen gaf aan elkaar stickies door en sommigen leken de muziek heel anders te beleven dan ik. Misschien was een zo’n stickie voor mij niet voldoende, of had ik dieper moeten inhaleren. Maar dat had ik jaren daarvoor al afgezworen.