Henk Penseel
Er zijn van die flarden herinneringen die je te binnen schieten door iets wat je ziet of hoort. Zo was ik bij een voorstelling van Olga Zuiderhoek. Maar wat er ook gebeurt, er klinkt muziek, waarin zij samen met pianist Gerard Bouwhuis muzikale pareltjes uit de 20e eeuw laat horen. Daarbij toont ze foto’s en korte filmpjes. Natuurlijk kwam haar ex-levenspartner Willem Breuker aan bod. Hij overleed op 65-jarige leeftijd aan longkanker.
Willem zat twee klassen hoger dan ik op de Rijcklof van Goensschool op de Zeeburgerdijk waar hij ook woonde, zo’n twintig huizen richting de Molukkenstraat in een benedenhuis. We kenden elkaar, want hij speelde een keer op een feest van korfbalvereniging Archipel in de Makassarstraat met nog een paar muzikanten.
Op de Zeeburgerdijk tegenover hem woonde Joke, met wie ik nu alweer meer dan een halve eeuw getrouwd ben. Van haar hoorde ik dat de buren het een verschrikkelijke herrie vonden als Willem in de kelder op zijn saxofoon aan het oefenen was. Hoewel niet intensief ben ik Willem wel blijven volgen met wat hij deed. Muzikaal durfde hij van alles. Ik herinnerde me dat hij ook een hele orgelpartituur heeft geschreven.
Niet alleen Willem zelf was ontzettend sympathiek, ook de gezinsleden. Al moet ik daar afgaan op Joke die hen beter kende. Ik weet dat zijn vader, mank, met een stok liep en later in een rolstoel belandde. Willem had een broer die voor arts studeerde. Ik zag hem geregeld op de fiets met achterop een houtenkistje fietsen naar een laboratorium achter het Tropenmuseum. Ik zat toen op het Van der Waalslyceum aan de Mauritskade.
In de voorstelling van Olga zag ik foto’s van Willem zoals ik hem kende. Veel ook met zijn Willem Breuker Kollektief, waarin vele muzikanten jarenlang bleven spelen. Dat zegt iets over Willems karakter. Ik schreef dit in een brief aan Olga, die prompt terugschreef dat alles klopte. Willems vader had als kind polio opgelopen en de broer van Willem was inmiddels ook gestorven.