Frits Slicht
Afbraak woningen langs de Tugelaweg. Foto: Frits Slicht. 
In september 2014 wordt ik op de hoogte gebracht van het feit dat er een woningbouwvereniging (WBV) iets zou willen met de teksten van het Geheugen van Oost. Het blijkt vooral te gaan om teksten van mijn hand, gebaseerd op interviews die ik Joodse overlevenden heb afgenomen. Er is een verzoek om met de boogde projectleider (PL) contact op te nemen. Ik heb daarna een goed gesprek gehad bij de Ysbreker. Wat wil de WBV nu eigenlijk? Dat was voor mij de belangrijkste vraag.
Bouw van de Tugelawegblokken. 
De PL vertelde dat het zou gaan om ‘een monument’ langs de Tugelaweg, langs de nieuwbouw van de WBV. Het gaat hier om de blokken ooit gebouwd door het Bouwfonds van de Handwerkers Vriendenkring.
De genoemde PL liet mij naderhand weten dat het zou gaan om tekstfragmenten die:
“op enkele locaties bij een toekomstig wandelpad dat over het talud van de spoorbaan gaat lopen. De teksten zullen voorzien worden van de naam van de verteller. Uit de teksten komen persoonlijk verhalen, het leven van alledag, te voorschijn. Het leven, anekdotes en gebeurtenissen van voor WOII.”
Ik heb daarna de door de PL en een hem bekende dichter uitgekozen tekstfragmenten opgestuurd gekregen. Ik wilde namelijk de vertellers, de door mij geïnterviewden, op de hoogte brengen van dit plan. Hoewel het auteursrecht bij ligt, vond ik dat eigenlijk een absolute voorwaarde. Indien zij of een nazaat daar niet mee zou instemmen zou ik het fragment blokkeren. Het heeft wat tijd gekost om iedereen op te sporen, maar uiteindelijk is het gelukt. Twee personen wilden zelf contact met de WBV. Alleen Maurice Ferares heeft zich uiteindelijk teruggetrokken, hij kon zich absoluut niet vinden in de uiteindelijke vorm, een gedicht.
Bouwfonds Handwerkers Vr.kring 10 juni 2015 003.JPG Logo van het Bouwfonds HWV, gemaakt door De Distel. Van de afbraak gered en nu zichtbaar in de nieuwbouw, in een hal. 
Oorspronkelijk zou het gaan om langere tekstfragmenten, eventueel aangevuld met beeldmateriaal. De WBV heeft dit voorstel echter verworpen, er moest een gedicht komen. Via de dichter kreeg ik het volgende te horen: “De uitkomst van het gesprek is dat ik een andere tekst ga schrijven, geen spel van stemmen en van herinneringen maar meer een gewoon gedicht (misschien in verschillende delen)”.
Langzamerhand begon het mij duidelijk te worden dat de WBV de geschiedenis van de Tugelawegblokken en haar inwoners wilde laten stoppen voor mei 1940 (dat had ik eerder moeten beseffen). Ik heb dit nog wel geprobeerd aan te kaarten tijdens diverse bijeenkomsten, maar zonder resultaat.
Toen ik daarna ook nog zicht kreeg op de uiteindelijke vorm heb mezelf teruggetrokken uit het overleg.