Optreden in “De Joodsche Invalide”

Met Coby, David de Levita, vertelde Samuel al dat hij met hem een nogal gecompliceerde relatie. Coby kon tijdens een gesprek volstrekt een andere weg inslaan of zijn blik op iets richten waarvan Samuel geen idee had wat hij aan het doen was. Waar was hij met zijn gedachten. Met afspraken ging het soms net zo. Je kon eigenlijk nooit voor honderd procent op hem rekenen. Dan kwam hij uren te laat of kwam hij helemaal niet opdagen. Samuel is ook bij David thuis geweest in de Sarphatistraat. Daar woonde hij met zijn twee broers en zijn moeder. Hun moeder werkte overdag en geen van de drie jongens bekommerde zich om de woning of hoe die eruit zag.

Maar als we muziek maakten, vergaten we alles. David speelde cello en ook prachtig blokfluit. Hij was een geboren musicus die mij zeer inspireerde. We speelden regelmatig samen en op een bepaald moment ‘hadden we een optreden’ in De Joodsche Invalide. Ik was samen met David naar de directeur Kroonenberg gestapt met de vraag of wij mochten optreden. Dat werd toegestaan, jammer was eigenlijk wel dat we nauwelijks een programma hadden. Als we samen muziek maakten, improviseerden we van alles. Bestaande composities van bekende componisten hadden we maar weinig. Daarom besloten Samuel en David om zelf maar een stuk te componeren en die op naam te zetten van een jonge Franse componist. Maar die bestond helemaal niet. Om overtuigend over te komen hadden we samen een korte biografie van deze componist, Auguste Croulant, opgesteld.

De avond openden we met muziek voor piano en blokfluit (Telemann en Bach). Daarna las de presentator van het programma onze biografie voor. Het hele concert werd uitgezonden via de interne radio van de Joodsche Invalide, voor die tijd zeer bijzonder. Croulant verwees naar ‘krols’, maar niemand had het door. Na de oorlog, vele jaren later, hebben wij dit verhaal volgehouden. Een studentenvereniging uit Amsterdam heeft eens geprobeerd hem voor de gek te houden. Namens een niet bestaand studentenorkest vroegen zij David, inmiddels professor, een partituur op te sturen. Het ging om een onbekend stuk van een jonge Franse componist uit de oorlogstijd. Het ging hen om een zekere Auguste Croulant. David, die toen in India was voor zijn werk, liet echter niets los. Hij schreef dat hij op zijn inmiddels op leeftijd was en genoot van zijn oude dag en dat hij zich het stuk niet goed kon herinneren. Hij schreef een brief, in het Frans, terug met een aantal aanwijzingen hoe het stuk opgevoerd moest worden. Daarnaast nog een aantal notities die ik bijna dertig jaar daarvoor, in 1942, had opgeschreven.

Terug naar de inhoudsopgave