Samuel Cohen
Frits Slicht
In het gezin van Samuel werden alle Joodse feest- en gedenkdagen gevierd. Feestdagen waren (en zijn!) belangrijk in de Joodse families. De feestdagen onderbraken zeker in de jaren dertig de dagelijkse sleur. Misschien wel het belangrijkste feest was Pesach . Het is echt een voorjaarsfeest, en feest om naar uit te kijken, het is een feest van verandering en vernieuwing. Samuel schrijft daarover het volgende:
“Met Pesach was er grote schoonmaak van boven tot beneden. Als er iets vernieuwd of gerepareerd moest worden, dan was dit het moment. Het feest rechtvaardigde de kosten. Het wisselen van het servies en la het eetgerei was voor mij een bijzondere gebeurtenis. Het pesach-gerei wachtte op deze dagen, ergens boven op zolder. Omdat de vakantie al begonnen was, mochten de kleintjes moeder helpen, en dat waren wij. We kenden allerlei potten en schalen van vorig jaar en als die uit de bergplaats kwamen keken ze ons aan zoals oude vrienden betaamt, verbonden door een wereld van associaties, geuren en smaken.”
Bakker De Haan, Valkenburgerstraat. Zie de begeleidende tekst in de foto, bron: De Joodsche Prins. 
In het centrum van Pesach stond het eten en natuurlijk de matses (of: matzes). Ook bij het gezin van Samuel kwamen die van de beroemde matses fabriek van De Haan. Een paar dagen voor Seideravond kwamen ze in die grote dozen van bruin karton. Matzes: “… waren moeilijk te smeren en ook als je ze at, braken ze in stukken. Het was een toer om een ei, de kaas of de vis over het enorme oppervlak van de matse te verdelen… De leiding hield weliswaar rekening met een toename in de consumptie tijdens de feestweek, maar zorgde er ook voor dat het niet te gek werd; het feestbudget legde beperkingen op. Toen ons huis meer en meer bewoners kreeg vond moeder een aantal originele oplossingen om te vermijden dat haar begroting werd overschreden, zoals verdunde smeerseltjes, waar de matse met behulp van een zacht kwastje mee ‘geverfd’ werd en andere patenten waar we om lachten en die geen afbreuk deden aan de feestvreugde.”
Samuel bespreekt in zijn boek meerdere feestdagen en noemt de centrale rol van de familie, vooral van Oma. Oma is Keetje Brandon- Zwart die al weduwe was vanaf 1927.
