Samuel Cohen
Frits Slicht
Ik leefde in een religieus gezin, waar het Jodendom belangrijk was. Maar voor mij en andere jongeren viel het niet mee om zich te identificeren met de diensten in de synagoge. De jonge Mizrachi – beweging trok ons wel aan, de beweging was ‘jong en onstuimig (aanv. Frits: de beweging is opgericht in 1902, bron SAA).
“Het religieuze-zionisme was in staat dingen fundamentaal te veranderen en toen we besloten ons aan te sluiten bij de moderne gebedsgroep van Zichron-Jokov, de Amsterdamse jeugdvereniging van de Mizrachi, onder ging ons religieuze leven grote veranderingen, vooral wat betreft de gebedsgebruiken. Mijn broers en zusters, en in de eerste plaats Izak, de oudste, werden actieve leden van de beweging en in de loop der tijd werd ons huis, een centrum van beraad en voorbereidingen. ‘Kastanjeplein 3’ werd voor veel jongeren uit religieus-zionistische kringen een bekend begrip.”
Opperrabbijn Dasberg spreekt. Mizrachie, toespraak Opperrabbijn S. Dasberg. Bron: Het NIW van 21-04-1939 
Voor mijn moeder veranderde er ook het nodige. Hoewel het praktisch buiten mijn gezichtsveld afspeelde, moest moeder wel het gezin onderhouden. Achteraf besefte ik dat zij zware tochten heeft ondernomen om met haar koffertje vol textielwaren iets te verdienen. Veel verdienen deed ze niet, het betekend niet alleen dat wij rond een bepaald bestaansminimum leefde, het betekende ook een zware belasting voor mijn moeder.
Die zware belasting noopte haar, gestimuleerd en geholpen door haar zuster Suze en haar zwager Jacques Salomon, een andere bezigheid te zoeken. Zij vond die in de pedagogie, het begeleiden van jonge mensen.
“Ze had een uitmuntende intuïtie voor mensen en terwijl ze niet meer dan lager onderwijs genoten had, had ze veel ervaring en aandachtig luisterend begreep ze heel snel waar de schoen wrong en vond wegen uit gecompliceerde situaties. […]
De instanties die haar de mensen stuurden, merkten na verloop van tijd dat mevrouw Cohen-Brandon de moeilijkste gevallen aan kon, situaties, waar niemand anders raad mee wist.”
Voor ons gezin betekende dit een regelmatige stroom van jongeren, van gasten die opgenomen werden in ons gezin. Onze eerste gast was Marco Gandelman , geboren in Roemenië. Zijn ouders waren naar Nederlands-Indië geëmigreerd, maar hij moest eerst eindexamen doen. Hij zou in de oorlog bij ons wonen.