Hard fietsen in de buurt

Alleen halverwege oppassen voor de treinrails.

Auteur: Henk Penseel
Indische Buurt
Molukkenstraat 02 - 1982 .<br />Foto: Beeldbank Amsterdam

Molukkenstraat 02 - 1982 .
Foto: Beeldbank Amsterdam

Alle rechten voorbehouden

Ik heb veel wielrenwedstrijdjes gereden toen ik nog op de lagere school zat. Ik was denk ik een jaar of tien, twaalf. We werden niet alleen geïnspireerd door de Tour de France, maar ook door veel officiële wielerrondjes door buurten van Amsterdam. Er staat al een verhaaltje op de Geheugenvanoost-site met als titel ‘Wielrennen in Oost’. Maar dat gaat over de reguliere amateurwedstrijden, die gereden werden op bijvoorbeeld Hartjesdag of met Luilak.

Wij hadden een paar plekken waar we hard reden. Nou ja, hard voor ons doen dan. Dat was op de Cruquiusweg, praktisch één rechte weg. Alleen halverwege oppassen voor de treinrails, die van links naar rechts over de weg ging. Of een rondje rond het korfbalveld in de Makassarstraat, Gorotalostraat en Niasstraat. Eigenlijk deden we dat niet vaak, want dan kon je jongens tegenkomen die wilden knokken. Dat was toen echt straat tegen straat. Daarom maakten we vaker gebruik van een simpel rondje, eigenlijk een vierkantje, dichtbij huis.

Op de hoek Molukkenstraat en Zeeburgerdijk bij het café startten we. Direct op de weg, want er waren nog weinig auto’s, van de Zeeburgerdijk langs de ramen van de gymzaal en de ingang van de Kleermakerschool (nu ROC), links naar beneden de Djambistraat in. Dan weer naar links de Bilitonstraat in, langs de kleuterschool, weer links, een klimmetje naar boven in de Molukkenstraat en daar was de finish.

Ik kan me nog maar een paar namen herinneren van jongens tegen wie ik reed. Het staat me bij dat we het meestal net na het eten deden. Leo Pruis (inmiddels overleden) en Corrie Ostwald woonden aan de even kant van de dijk, Gerrie Bode en ik aan de oneven kant, de lage huizen. We reden zowel tegelijk, als individueel, dus dat waren korte tijdritten. Iemand zal dan wel al een horloge hebben gehad. Ik had er toen in ieder geval nog geen. Mijn eerste horloge kreeg ik toen ik naar het Van der Waalslyceum ging. Voor wielrenwedstrijdjes was toen geen tijd meer. Misschien nog een paar keer in de zomervakantie. Je kan het je nu niet meer voorstellen dat je zoiets doet op straat, zeker niet op de drukke Zeeburgerdijk van nu.

Alle rechten voorbehouden

1541 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe