Vroeger lagen de grachten en vaarten 's winters vaker dicht. Je kon dan lekker schaatsen. Hoewel het wel even geduurd heeft voordat ik dat onder de knie had. Onder de brug van het Lozingskanaal liep de dijk geleidelijk af en kon je zonder problemen op het ijs komen. Ook vanaf de woonboten ging het makkelijk. Wij klommen over het muurtje van onze tuin, langs een houten trap, die op een vlondertje stond, naar beneden. 's Zomers kon je er lekker vanaf duiken. En in de winter deed het vlondertje uitstekend dienst als startplaats. Daar bond je dan je Friese doorlopers onder. Ik stond er meer naast dan er op. En maar klagen dat het aan die schaatsen lag. Ze moesten strakker. Ja, dan trok mijn vader of opa die riempjes weer zo hard aan dat de bloedtoevoer naar mijn voeten stagneerde. Een jaar later kreeg ik echte houten Noren. Dan moest het beter gaan. Het ging ook beter. Maar dat lag meer aan het vallen, opstaan en oefenen, dan dat het aan die schaatsen lag. We gingen ook nog wel naar het Nieuwe Diep. Maar het Lozingskanaal was lekker dichtbij. Iedereen kon dan tot het donker werd blijven schaatsen, want vanuit de tuinen en de waranda's konden de kinderen in de gaten worden gehouden. Onder de brug lagen vaak plassen en was een soort grens waar alleen de durfals onderdoor gingen. En als de plassen ook verder op het ijs verschenen was het uit met de schaatspret.
Houten Noren
Onder de brug van het Lozingskanaal liep de dijk geleidelijk af en kon je zonder problemen op het ijs komen.
"Onder de brug van het Lozingskanaal liep de dijk geleidelijk af en kon je zonder problemen bij het water komen": De brug over het Lozingskanaal eind jaren '50.
Alle rechten voorbehouden
Alle rechten voorbehouden
4372 keer bekeken
