Net als de vier voorgaande jaren was het Kastanjeplein op 4 mei 2016 weer de plek waar een" tijdelijk monument voor een oneindig verlies " werd ingericht door Ida van der Lee en haar medewerkers.
Een van latten gemaakte plattegrond van de buurt biedt plaats aan meer dan 5500 bordjes voor de namen van de Joodse bewoners die in de oorlog uit deze straten zijn weggevoerd. Via een ritueel traject kiezen de bezoekers een of meer personen uit voor wie een naambordje wordt gemaakt en die vervolgens symbolisch worden 'thuisgebracht'. Deze manier van herdenken wordt door de meeste bezoekers als heel persoonlijk en indringend ervaren.
Het Geheugen van Oost draagt zijn steentje bij aan deze manifestatie door aanwezig te zijn met verhalen van de website over de oorlog in de Oosterparkbuurt.
Jonge en oudere bezoekers vertellen wat deze herdenking bij hen oproept.
Erin van Alten - 12 jaar oud - vertelt "Ik heb Rebecca Reens gekozen omdat ze even oud is als ik ben. Ik was zelf op zoek naar een jong meisje even oud of jonger dan ik. En toen kwam ik Rebecca tegen, Rebecca is 12 jaar. Maar ik heb Rebecca niet alleen gekozen omdat ze even oud als ik was , maar ook omdat ze een tweelingzus heeft Elizabeth Reens. Elizabeth was vorig jaar al gekozen en daarom vond ik het een goed idee om Rebecca te kiezen. Rebecca en Elizabeth zijn weer samen ".Het plan van Elin is om voor het hele gezin Reens - er waren 5 kinderen - naambordjes te maken. Er zijn al bordjes gemaakt voor de moeder en voor 4 kinderen.
Roy Jongeling , die 67 jaar oud is, moet door de herdenking weer aan zijn vader denken. "Mijn vader was dwangarbeider aan de Birma spoorlijn en was doodziek geworden van de dysentrie, hij lag al in de tent voor de stervenden, op zijn bevuilde slaapmatje en in zijn vieze kleren. Op een gegeven moment werd hij wakker uit een koortsdroom, hoorde de Rivier Kwai ruisen en kreeg toen het sterke gevoel dat hij zich moest reinigen. Op handen en voeten is hij naar de rivier gekropen, heeft zichzelf, zijn slaapmatje en zijn kleren gewassen en is weer teruggekeerd naar de tent. De bewaker merkte dat hij weg was geweest en heeft hem afgeranseld, maar mijn vader slaagde erin om zich hier geestelijk voor af te sluiten. Hij had het gevoel dat het hem zou lukken te overleven en dat is inderdaad gebeurd. Hij is als blijmoedig mens verder gegaan en heeft ons altijd bijgebracht dat positief denken een niet te onderschatten kracht is".
