Een venster op de wereld

Mevrouw De Graaff woont sinds haar kinderjaren in de Oost. Lang heeft ze haar steentje bijgedragen aan een prettige samenleving door mensen te helpen en te troosten. Helaas is haar gezondheid zo achteruit gegaan dat zij niet meer de deur uit kan. Gelukkig woont ze sinds een paar jaar in een benedenwoning aan de Transvaalkade. " Dan zie je in elk geval nog eens iemand langslopen en ik geniet van de zon, de vogels, de eendjes". Toch voelt ze zich soms verdrietig omdat ze niets meer voor anderen kan betekenen. Of ...'niets meer' ?'s Zomers staat haar raam wijd open en maakt ze graag een kletspraatje met de buren. En ze heeft oog voor wie er langs loopt.Zo zag ze op een hete dag een buurvrouw van verderop voorbij lopen alsof ze elk moment in elkaar kon zakken. Mevrouw De Graaff vroeg of het wel goed met haar ging. Eerst keek de vrouw weg maar met wat aandringen was het antwoord: "Och ik voel me vaak zo beroerd" . " Kom binnen voor een glas water; met deze hitte moet je genoeg drinken". De sleutel kon via het raam en de buurvrouw kwam binnen. Van het water bleek ze al op te knappen en een snel gesmeerde boterham ging er rap in. "Zorg je wel goed voor jezelf? Ontbijt je wel?"De vrouw ontdooide wat en kwam aan tafel zitten. Met haar levenservaring zag mevrouw de Graaff wel wat voor vlees ze in de kuip had. " Ben jij soms iemand die nooit klaagt en niet zo makkelijk contact maakt?" Er werd bevestigend geknikt. "Ik moet weer door met mijn werk" en de vrouw liep richting voordeur, maar draaide zich om. "Ik loop al jaren bij allerlei therapeuten; daar ben ik weinig mee opgeschoten. Deze ontmoeting met u heeft me zo goed gedaan". Ze ging weer zitten. Twee uur later namen de vrouwen bijna als vriendinnen afscheid. Dat was het begin van een blijvend contact.Nu, anderhalf jaar later, kijkt de buurvrouw weer open om zich heen; ze ziet het leven een stuk zonniger in. Mevrouw de Graaf heeft er een vriendin bij en het gevoel via haar raam toch iets voor een ander te kunnen betekenen. Ans van de Scheur