Op de opening van het nieuwe Steve Bikoplein op 25 mei 2003 is ook mevrouw Annie Spel aanwezig, een vriendelijke en opgewekte vrouw. Zij heeft net boodschappen gedaan in de buurt en gaat voor haar beste vriendin in de Pretoriusstraat koken. In een voor de opening ingerichte huiskamer op het plein wordt zij door verschillende mensen allerhartelijkst begroet als ‘de verloren buurvrouw’. Zij prijst de nieuwe speelkansen voor de kinderen: "eindelijk wordt er na al die jaren iets voor ze gedaan".
Annie heeft lange tijd gewoond op de Transvaalkade 47. Daar heeft zij achttien gelukkige jaren beleefd met haar twee kinderen. Vooral de contacten met de buren vond ze leuk: "als je ziek ligt, dan komen ze kijken waar je blijft." Tijdens de schoolvakanties werkte zij als vrijwilligster met de kinderen uit de buurt. "Vroeger moesten de kinderen oprotten en nu wordt er iets voor ze gedaan, geweldig."
De laatste vijf jaar woonde Annie in de Commelinstraat 110. Een verschrikkelijke buurt, alle buren laten elkaar links liggen, ook heel erg ongezellig. Ze is toen erg ziek geworden en heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Toen ze op 23 november 2002 uit het ziekenhuis kwam, was ze dakloos. Door huurachterstand is ze uit haar huis gezet. Annie woont nu op de Oudezijds Voorburgwal in een pension, maar ze wil graag weer een woninkje in de Transvaalbuurt vlak bij haar oude vriendinnen Dinie en Joyce. Als ze weggaat om te koken, leest ze de spreuk, die op het wandkleed in de huiskamer staat geborduurd: a single rose can be my garden.