Tijdelijk monument voor een oneindig verlies

In de film ‘La vita è bella’ probeert vader Guido in het concentratiekamp zijn kleine zoon Giosué te beschermen door de verschrikkelijke waarheid voor hem achter te houden daarom speelt Guido een moeilijk spel met zijn zoon. Het kamp is het speldecor.

Ik was bij de 4 meiviering 2015 op het Kastanjeplein. In het community art-project van Ida van der Lee ‘Namen en Nummers’ herdenken we de weggevoerde Joodse bewoners uit de Oosterparkbuurt. Op het plein is een grote plattegrond met de straten gemaakt. Deelnemers zoeken een naam van een overleden, vermoorde Jood, maken vervolgens een naambordje voor hem of haar. Vervolgens lopend langs een ritueel traject gaan zij het bordje gedachtenisvol plaatsen in de plattegrond op het adres van de overledene.

Wij hadden als taak de deelnemers te vragen of zij ook een oorlogsverhaal wilden lezen of horen. Een verhaal uit het boek ‘Alles ging aan flarden’ of een verhaal van de site ‘Geheugen van Oost’ uit die tijd.
Moeders lazen hun kinderen voor, anderen wilden graag een gedicht over die tijd horen of vroegen hoeveel en waar in Europa de concentratie- en vernietigingskampen lagen. Mensen toonden onbegrijpelijkheid en heel verschillende emoties.

Een 75-plusser vertelde mij dat hij de oorlog had beleefd als een spel, als ‘soldaatje spelen’ want voor het begrijpen van de werkelijkheid was hij toen te jong. ‘Het leven was mooi” zei hij. Lang, lange tijd is hij op het Kastanjeplein gebleven en heeft stilletjes wel tien oorlogsverhalen willen lezen, nu beter bevattend wat toen gebeurd is.

-----------------------------------------

Klik rechts (icoontje) bovenaan op de foto en de foto wordt vergroot weergegeven.