Mijn museum

Verteller: Brenda Wokke
Auteur: Brenda Wokke
Oosterparkbuurt

In het gebouw met die dikke muren hoorde niemand mijn geschreeuw om hulp!

 Oosterpark, maart 2000, op weg naar het Tropenmuseum

Oosterpark, maart 2000, op weg naar het Tropenmuseum

Alle rechten voorbehouden

Vanaf 1998 tot 2000 werkte ik als medewerker PR bij het Tropenmuseum. Een jaar hiervoor had ik geprobeerd om een stage te lopen bij dit museum, wat helaas niet lukte. Ik was dus heel blij dat ik er wel een baan gevonden had! Ik woonde in de Retiefstraat, maar van huis uit ging ik nooit rechtstreeks naar het museum omdat ik anders zo snel op mijn werk was. Ik fietste diagonaal door het Oosterpark om nog even van het buiten zijn te genieten. In die tijd ben ik enkele malen ‘van mijn fiets gelicht’ door de parkwachten omdat je niet meer overal mocht fietsen.
Het Tropenmuseum was een heerlijke plek om te werken, ik had alle vrijheid om door het museum te dolen. Het was ook een gebouw om in te verdwalen. Zo ging ik voor een opdracht eens wat foto's ophalen bij het Fotobureau. Ik liep via een smal wenteltrapje omhoog. Boven aangekomen herkende ik niets, ik draaide me om en liep terug. De deur waardoor ik gekomen was, was in het slot gevallen. Dan maar helemaal omhoog: daar stond op de deur met daarop de tekst: wij zijn op vakantie tot 29 augustus. Het was die dag 2 augustus... De schrik sloeg me om het hart. In dit gebouw met die dikke muren hoorde niemand mijn geschreeuw om hulp! Naast de gesloten deur zag ik nog een wenteltrapje. Via deze trap ben ik uiteindelijk in de bibliotheek terechtgekomen. Wat was ik blij dat ik weer mensen zag! Ondanks deze gebeurtenis loop ik tegenwoordig met plezier in het museum. Ik heb dan het gevoel dat het ‘mijn museum’ is.

Alle rechten voorbehouden

1129 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

 1999, uitzicht vanuit mijn werkkamer in het Tropenmuseum.

1999, uitzicht vanuit mijn werkkamer in het Tropenmuseum.

Alle rechten voorbehouden

2 reacties

Voeg je reactie toe
Peter de Vries

Het enge Tropenmuseum

Ik kwam als kind met school in dit museum want we moesten iets opsteken van  andere culturen. Helaas was het aan mij niet besteed, al die  donkere mannen met enge maskers ,koppensnellers, Ik had daar enge dromen van. Toen ik volwassen was keek je daar natuurlijk heel anders naar en heb mij nog wel eens naar binnen gewaagd. Ook de jaren 60 tentoonstelling bezocht. Het is ook een prachtig monument. 

anneke koehof

Mijn museum.

O wat kan ik me je angst goed voorstellen Brenda en wat een geluk dat je de weg terug weer vond! Ik heb hetzelfde meegemaakt maar dan in het Amsterdam Museum (toen nog het 'historisch') We hadden een bijeenkomst gehad daar met het Geheugen van Oost en daarna, laat in de middag,  ergens helemaal beneden een soort 'nazit' met een hapje en een drankje. Maar ik moest wat eerder weg dan de rest en dacht de uitgang wel te vinden. Maar nee, voordat ik het wist liep ik in een geheel verlaten museum en ook bij mij sloeg de paniek toe, ik was bang dat alle alarmen zouden afgaan. Gelukkig kwam ik een suppoost tegen en die heeft me naar de uitgang gebracht. Hij vertrouwde me op mijn grijsblauwe ogen...  Nee, natuurlijk wist hij dat ik bij de groep hoorde, misschien zag hij me op een beeldscherm of zo. Maar eng was het wel!  Je schreef overigens een heel leuk verhaal!

Groeten van Anneke