De Danie Theronstraat is een schattig straatje, gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School. De huizen hebben kleine voortuintjes met muurtjes ertussen, wat als het ware uitnodigt tot contact tussen buren.
Op onze trap woonden Marokkaanse mensen uit de buurt van Marrakech en het Atlasgebergte. Bij mooi weer zaten zij op de stoep en dan kwamen er andere mensen bij zitten, ik ook, en een andere Nederlandse buurvrouw. De Turkse buren, die naast mij woonden, heb ik wel geholpen met brieven en een keer met een telefoontje naar Parijs. Zij brachten mij met de Ramadan broodjes met schapenvlees. Op een dag belde de Marokkaanse bovenbuurman aan en zei "labalance". Ik begreep niet wat hij wilde. Met handen en voeten bleek dat een man die bij hem woonde een afspraak had in het ziekenhuis voor controle voor zijn vaatproblemen. De buurman dacht dat hij daarvoor een ambulance moest bellen. Ik heb toen een taxi voor hem geregeld.
De huizen in de straat waren oud en moesten worden gerenoveerd. Er waren plannen dat de huizen koopwoningen zouden worden. Ik wist lange tijd niet wat er precies zou gaan gebeuren en vermoed dat mijn huisbaas alle huurders weg wilde hebben. De mensen uit de straat waren boos en geëmotioneerd. We hebben toen een straatcomité opgericht en zijn naar de wethouder gegaan. Het stadsdeel gaf weinig steun, omdat men de buurt wilde ‘opwaarderen’. Er zijn dure koop appartementen gekomen en ik weet niet wie van de vroegere bewoners er nu nog in de straat woont.
