De leslokalen lagen boven twee moskeeën, een Turkse en een Marokkaanse. Links de ene, rechts de andere, met het trappenhuis in het midden. Het gebouw heette De Verbinding, een naam die door een buurtbewoner was bedacht. Het was een mooi gebouw, versierd met Oosterse symmetrische motieven, die gemaakt waren van baksteen.
De eerste keer dat ik les kwam geven keken de coördinatoren zorgelijk: 'Kunt u niet op de woensdag komen....?' Er was iets fout gegaan. Het was dinsdagmorgen en een stuk of tien heren zat klaar om de les te gaan volgen. Ik was de docent, vrijwilliger, vrouw. En nee... op de woensdag kon ik niet... Toen bleek dat de docent voor de woensdagochtend óók een vrouw was, ontspanden de gezichten. Woensdag kwamen de dames.
Ik bleef op de dinsdag lesgeven, aan een heel gemeleerde groep mannen. Jong, oud, Turks, Marokkaans. Een enkeling keek mij niet aan en wilde mij de hand niet schudden, maar de meesten leken geen probleem te hebben met een vrouwelijke docent. Niemand kon het cursusboek lezen. De cursisten hielpen elkaar door te tolken of elkaar dingen te laten zien. Hotmail kun je in veel talen zetten, alleen kende ik weer geen Turks of Arabisch. Internetten, e-mailen, met handen en voeten lukte het wel om te leren.
Nadat hij de week ervoor de les had gemist, begroette één van mijn cursisten mij, glimmend van trots. Hij had een afmelding geschreven èn ge-e-mailed. Ik had het gezien. In fonetisch Nederlands: een afspraak in het ziekenhuis. Deze man had tientallen jaren in een melkfabriek gewerkt, en had in Nederland nauwelijks onderwijs gevolgd. Ik was net zo trots als hij.