’t Is alweer zo’n twintig jaar geleden dat Ir.Robert Pennekamp bij me kwam om wat meer over reclame te weten te komen. Reclame voor z’n kunst, welteverstaan. Hij wilde verkopen. De man die met z’n vriendelijke glimlach voor me zat, was dan wel in Wageningen afgestudeerd in de Levensmiddelentechniek, hij wilde van de kunst leven. Hij maakte schilderijen, installaties, performances, video’s en hij ging met z’n creatief denken zo ver dat hij een brainstormbureau oprichtte voor kleine ondernemers. Robert bleek een echte ideeënman. Toen hij trouwde met een bekende buikdanseres, ging hij speciale buikdansschilderijen maken.
Later begon hij van uit z’n atelier in Oost koelkastdeuren te beschilderen met Harde Uitspraken van Bekende Nederlanders. Dat leidde tot een tijd dat voor de deur van z’n atelier regelmatig koelkastdeuren werden neergezet. Waar ze vandaan kwamen? Geen idee. Ze zijn beschilderd, tientallen en tientallen en tientallen. Een paar voorbeelden van uitspraken die hij gebruikte:
Vroeger waren er nog echte kerels (K-1 Kickbokswereldkampioen Peter Aerts)
Wie altijd gromt heeft een hondenleven (Willem de Ridder)
Eerlijkheid duurt mij te lang (de Duizenddichter)
De dag dat Verdonk burgemeester wordt van Rotterdam verhuis ik naar Amsterdam (Jules Deelder)
Niet zo lang geleden hoorde ik dat hij op het Spinozafestival in ZuidOost was: dat vond plaats ter gelegenheid van een nieuw kunstwerk van de Oostenrijkse kunstenaar Thomas Hirschhorn. Daar noteerde Robert velerlei uitspraken en die maken nu deel uit van het kunstwerk.
Heel soms zie ik hem nog wel eens. Maar aan m’n huiskamerwand hangen nog herinneringen aan hem. Ja ja, ingelijste koelkastdeuren. Tweemaal. M'n lijfspreuk: Amo, deleo et deleor. En: Zo zo, da’s nie zo mooi. Maar ben ik een BN'er?
