Koers zetten

Margherita deelt ontbijten uit. De mensen in hun ziekenhuisbedden zijn net wakker. Met een glimlach wenst ze hen goede morgen. Zij werkt er 32 uur per week, de overige uren worden in beslag genomen door een opleiding apothekersassistente en het voltooien van haar vierde boek. Want Margherita Pasquini is ook literair schrijfster. Na afloop van haar werk in het ‘Onze Lieve Vrouwe Gasthuis’ gaat zij soms naar de kapel van het ziekenhuis. Haar voeten raken onbewust het vloermozaïek met labyrint, symbool van de levensweg terwijl ze overtuigd afstevent op de icoon van de Moeder Gods: "Ik kan niet anders. Ik ben rooms en dit gevoel zit diep, heel diep. Dieper dan ik zelf begrijp, want vanuit mijn denken toon ik een ongelovig zijn." Toewijding en ongeloof strijden bij Margherita om voorrang. Dat veroorzaakt twijfel en onrust. Haar man Bob heeft daar wel begrip voor. Margherita: "Na het gymnasium koos ik vol enthousiasme een rechtenstudie in Rome. Rome is mijn geboortestad. Helaas verliep alles daar te moeizaam. Een stempeltje op een acte vroeg dagen wachttijd in tochtige gebouwen." Na deze teleurstelling begon zij in Amsterdam een succesvolle studie Russisch en filosofie. Maar in die roerige jaren tachtig was haar leefwijze grillig. Dat alles ligt ver achter haar. Zij is een andere weg ingeslagen. Ballast van dingen die voorbij zijn, raakt ze langzaam kwijt. Haar schrijftrant is hierom veranderd, milder geworden. Haar vierde boek zal gaan over de tegenstellingen die immigranten tegenkomen in hun nieuwe omgeving. Margherita herinnert zich dat haar Italiaanse vader haar vroeger ‘Dante’ voorlas: ‘Ik hijs de zeilen om koers te zetten over beter water’. (‘Goddelijke|Komedie, Vagevuur’ canto I-1, vertaling F. van Dooren)