O, Oosterpark

Wat was ik blij dat ik met een groep meiden uit de Tilanusstraat mee mocht. We trokken naar het Oosterpark, ingang 's Gravensandeplein, en liepen naar het witte bruggetje. Daar arriveerde juist een ander meisje. Zij was ouder dan de 'leidster' van onze groep en begon de eendjes te voeren. De 'leidster' maakte een kort praatje met haar. Ik vond het leuk. Toen plotseling, uit het niets, de 'leidster' met haar begon te vechten. Ze sloeg en schopte op het meisje los. Zomaar. Het meisje vocht dapper terug, maar ze was aan het verliezen. Daar schoot een man te hulp en wij maakten dat we wegkwamen. Niemand kreeg ons te pakken. Ik was ontsteld.
Dat voorval heeft een diepe spoor getrokken in mijn leven. Ik heb me sindsdien altijd afzijdig gehouden van groepsgebeuren. Ik leerde dit: iemand heeft geen macht, iemand krijgt macht. Ik zag ook waardoor. Ik heb mijn hele leven geprobeerd tegen deze vorm van angst in mezelf te vechten en alleen verder te gaan. Het leven biedt talloze mogelijkheden om te oefenen. Ieder moet zijn eigen weg gaan. Het voorval zal nu bijna 50 jaar geleden zijn. Van de zomer liep ik op het witte bruggetje. In mijn hart vroeg ik het meisje om vergeving. Ook ik was laf.