Ongeveer 30 jaar geleden kreeg Anton een atelier op het KNSM eiland, toen nog een plek voor stadsnomaden. “Het was een bont gezelschap vaak armlastige mensen, maar vergis je niet, er kwam ook wel eens een sjieke auto voorrijden waar een dame in een dure bontjas uitstapte. Zij ging dan dineren bij haar zoon die als stadsnomade leefde. Zelf nam ze damasten tafelkleed, tafelzilver en heerlijk eten mee. Ik had meestal geen last van die lui, een enkele keer als ze oude banden verstookten en de zwarte rook mijn ramen verduisterde vroeg ik ze verderop te gaan staan en dat deden ze “.
Anton heeft nog steeds zijn atelier in loods 6, overal staan en hangen schilderijen. Als kind tekende hij al graag.”Mijn moeder nam me mee naar Artis, ik probeerde de vogels te tekenen, de aapjes waren me te snel. Als kleuter was ik geïntrigeerd door de zwanen en eksters die ik in het Oosterpark zag. Ik weet nog dat ik met Mientje – mijn teddybeer – en een hamertje langs de gazons liep, waar witte hekjes omheen stonden. Aan de ingang van het park stond een man die foto’s nam van de kinderen, in de hoop dat de moeders die zouden kopen”.
Anton woonde toen nog niet in Oost, zijn ouders verhuisden naar de Bankastraat toen hij in de lagere school leeftijd kwam. Voor die tijd woonde hij in de Pijp, waar zijn vader zich bekwaamde als huisschilder door de muren te ‘marmeren’ en de planken vloer met een’ Perzisch tapijt ‘ beschilderde. Zijn vader had n.l. als marinier meegedaan aan een muiterij en kon daarna geen baan meer krijgen . Als zelfstandig huisschilder lukte het hem wel om in de zomer zijn brood te verdienen, maar in de winter was het moeizaam. Anton’s moeder verdiende dan bij door met Tarotkaarten de toekomst te voorspellen bij de hoeren op de Ruijsdaelkade. Anton heeft daar heerlijke herinneringen aan; “ als klein jongetje mocht ik mee en werd geknuffeld. Terwijl mijn moeder de kaarten las zat ik op de gecapitonneerde stoel, waar ik met de divan-pop mocht spelen en lik-koekjes kreeg, terwijl ik keek naar de waaiers en de wajang poppen aan de muur “.
Eenmaal verhuisd naar de Indische buurt ging Anton natuurlijk naar school – “ ik weet nog dat er een melkwinkeltje naast de school was en ook een oliewinkeltje, daar is nog eens de winkelier vermoord om geld“- maar ook naar het Bavohuis waar hij op mondharmonica club zat. Je kon er aan allerlei activiteiten meedoen en eens per jaar werd er een optocht door de buurt georganiseerd. Anton ziet het nog voor zich; de majorettes in rode pakjes voorop en daarachter hijzelf en anderen met de muziek.
Behalve op mondharmonica les – je kon de mondharmonica’s huren – ging Anton ook naar handenarbeid in het Bavohuis. Het kastje wat hij daar gemaakt heeft – versierd met behulp van de figuurzaag – gebruikt hij nog steeds.
Het staat Anton nog levendig bij dat er veel burenhulp verleend werd: “Mijn moeder lag vaak met hevige maagpijn op bed, de buurvrouw bracht ons jongens dan naar school en na schooltijd konden we bij de buren terecht ”.
Een ander beeld dat voor hem verbonden is aan de Indische buurt uit die tijd is de loopbrug tussen de van Swindenstraat en de Javastraat, die over het spoor liep. “Ik genoot van de geur van de stoomwolk van de locomotief, een teerlucht en ik vond het ook heerlijk om mijn oor tegen de rails te luisteren te leggen als de trein gepasseerd was. Achteraf gezien levensgevaarlijk, maar je kon toen heel makkelijk bij de rails komen “
[lees verder:
http://www.geheugenvanoost.nl/95241/nl/oost-is-voor-mij-het-drama-van-het-muiderpoortstation]
