Kleuter zorgt zelf voor zakgeld

Weinig geld maakt inventief.

Verteller: Ton Copier
Indische Buurt

Ton Copier was een ondernemend kind, dat zich door moeilijke omstandigheden niet uit het veld liet slaan.

Zeeburgerpad 112 Foto uit 1988 van schroot-  en metalen bedrijf P.Kapeijn.<br />Afkomstig uit Stadsarchief Amsterdam. Fotograaf: Ino Roel

Zeeburgerpad 112 Foto uit 1988 van schroot- en metalen bedrijf P.Kapeijn.
Afkomstig uit Stadsarchief Amsterdam. Fotograaf: Ino Roel

Alle rechten voorbehouden

Mijn eerste herinneringen aan de Indische buurt spelen in onze benedenwoning aande Sumatrastraat, om de hoek van de Molukkenstraat, waar ik in de box zat in de huiskamer.

Op een of andere manier – ik ben altijd groot en sterk geweest voor mijn leeftijd- slaagde ik er in met box en al te bewegen naar het buffetkastje. Daarin, achter schuifraampjes, lagen chocolaatjes, maar net toen ik ze wou pakken werd er tegen het raam getikt: daar stond grootmoe die op mij lette vanaf de straat !

Wij woonden bij de eindhalte van lijn 10, mijn vader werkte op de tram. Ik spreek liever over ‘mijn verwekker’, een echte vader was hij niet. In het begin van de oorlog was hij met mijn moeder getrouwd onder aanmoediging van meneer pastoor. Mijn vader was n.l. homoseksueel en de pastoor meende dat dat wel over zou gaan door het huwelijk.
Bovendien was het onder de Duitse bezetter levensgevaarlijk om bekend te staan als homoseksueel. In tegenstelling tot zijn familie wist mijn moeder van niets.


Kort na de geboorte van mijn oudste broer meldde mijn verwekker zich bij de Arbeitseinsatz om in Duitsland te werken, waarschijnlijk om onder het huwelijksleven uit te komen. Na de oorlog hebben de broers van mijn moeder hem zwaar onder druk moeten zetten om terug te komen en voor zijn gezin te zorgen. Zij hebben hem uit Duitland moeten ophalen.

Dat betekende niet dat hij zijn levenswijze opgaf. Hij probeerde zelfs op de tram relaties aan te knopen met jonge jongens. Op een gegeven moment is hij in de val gelopen van potenrammers, zwaar gewond in het ziekenhuis beland en er verscheen een foto van hem in de krant. Daarop werd hij aangehouden door de politie.

Ons gezin was toen zo in opspraak geraakt in de buurt dat wij omstreeks 1950 verhuisden naar de Boetonstraat om met een schone lei te beginnen. Nadat hij de bovenwoning prachtig verbouwd had – want gouden handen had hij wel – had ‘pa’ regelmatig een van zijn ‘vriendjes’ bij ons op de zolderkamer wonen.

Mijn moeder bleef nog jaren lang verliefd op hem. Als ze toenadering zocht, irriteerde hem dat zodanig dat hij letterlijk zware dingen naar haar hoofd gooide.
Op een gegeven moment is pa toch met de noorderzon vertrokken. Mijn moeder bleef achter zonder centen en met 3 zoontjes. Zij moest haar hand ophouden bij de sociale dienst, want hij reed wel in een Mercedes maar betaalde geen cent alimentatie.
Gelukkig was zij een uitstekende coupeuse en slaagde zij er in privé personen te vinden voor wie zij thuis kon naaien, maar het was geen vetpot. Andere kinderen kregen twee kwartjes zakgeld en konden een fietsje huren voor 35 cent. Ik kreeg maar één kwartje dus kon niet leren fietsen.

Daar legde ik me als vijf-jarige niet bij neer. Op het Zeeburgerpad waren metaalconstructie-bedrijven waar aan het eind van de dag het afval naar buiten werd geveegd..

Die mensen daar vonden het prima dat ik eens per week dat ijzer verzamelde en uit de grond peurde en in een – door mijn moeder gemaakte – canvaszak ‘stukkenzakje’ deed. Dat bracht ik naar de oud ijzer handel van
van Willem Kapteijn aan het eind van het Zeeburgerpad. Op deze manier scharrelde ik al snel ruim 3 gulden zakgeld bij elkaar in de week ."

Alle rechten voorbehouden

886 keer bekeken

3 reacties

Voeg je reactie toe
Arie Copier

Kleuter

  1. Ik begrijp dat je gefrustreerd bent over je "verwekker" en dat je hier je (zielige) vuile was buiten wil hangen moet je zelf weten. Maar ik ben het niet eens met je opmerking dat mijn (en ook jouw) opa en oma wisten dat hij een homo was. Als je ze misschien wat vaker had bezocht (twee straten verder) had je kunnen weten dat ze uit een tijd kwamen (1888 en 1892) waar nooit over homo's gesproken werd laat staan dat ze wisten dat ze er zelf een hadden gebakken. Overigens waren je moeder en haar ouders ook erg blij met zo'n nette jongen die niets probeerde voor het huwelijk. Ik hoop dat je in het vervolg even nadenkt voor je mensen vals beschuldigd.

Je neef.

M de Kleijn

Re: Kleuter zorgt zelf voor zakgeld

A Kapteijn:
De schroothandel op het Zeeburgerpad was van mijn vader en die heette toch echt Dirk en geen Willem.

Ook ik heb voor Dirk Kapteijn gewerkt, een lange man met krullend haar die elk jaar een personeelsavond verzorgde.
Ik heb eerst op de rechte of kromme boomsloot gewerkt, onder zetbaas Gerrit, waar dirk de heftruck chauffeur was, en aan de overkant woonde, de geperste balen moesten wij altijd op de dekschuit laden, later zijn wij verhuist ook naar het zeeburgerpad maar dan vooraan bij de molen van Gooyer.
Gerrit zijn broer Appie zwaaide de scepter op het Zeeburgerpad achteraan.
A.Kapteijn, als ik de goeie voor mij heb, dan heeft u ook bij Gerrit gewerkt, met Joop als de schaalman als kok die voor ons altijd eieren bakte. In die periode had u ook aan een wedstrijd mee gedaan om van een aantal letters woordjes te maken, ik meende dat u er toen 144 had ingeleverd. Maar u had de eerste prijs gewonnen dat weet ik nog wel. Ook weet ik dat het kantoor in de Borggerstraat was met daaronder ook het bedrijf. Ik heb altijd met plezier voor de firma Kapteijn gewerkt onder Gerrit, ook in de andere twee bedrijven ben ik een paar dagen geweest, maar bij Gerrit voelde ik mij thuis. ook hebben wij 's nachts heel veel overgewerkt, ook met chauffeur Markus, die op de blauwe opel reed, en ik zijn opel Taunus had over gekocht voor 2 honders gulden.

M de Kleijn, oud medewerker van de Firma Kapteijn in lompen en metalen.

A Kapteijn

Kleuter zorgt zelf voor zakgeld

De schroothandel op het Zeeburgerpad was van mijn vader en die heette toch echt Dirk en geen Willem.