Elisabeth (Beppie) Ottenbros-Bosboom
Frits Slicht
In juni 1944 kwam ik aan in Auschwitz. Ik kwam vanuit Vught met het laatste Jodentransport. Dat we naar Auschwitz zouden gaan, was totaal onbekend voor mij, voor ons. We hadden volgens mij wel een vermoeden.
Toen we die vreselijke trein uitkwamen, stonken we een uur in de wind. Bagage of wat dan ook konden ze ons niet meer afnemen. In Vught was alles al van ons afgenomen. In Vught droegen we kampkleding. Maar we hadden één geluk. We ‘waren van Philips’. We werden direct geselecteerd, apart gehouden, om te werken. In Auschwitz kreeg ik een nieuw nummer, maar nu ook op mijn arm getatoeëerd. Mijn nummer was 078288. Ik kreeg er een apart symbool bij, een driehoekie. Dat driehoekje onder mijn nummer betekende: bescherming (in het Duits: Schutzhaft).
Voordat we aan het werk gingen, moesten we eerst worden ontluisd. Idioot gewoon, ik heb nog nooit zoveel luizen gezien als in Auschwitz. In Vught hadden we geen luizen. Ik vergeet nog te vertellen dat ik bij aankomst iets bijzonders had gezien. Ik zag namelijk hele grote vlammen. Ik weet nog dat we tegen elkaar zeiden: “Dat zijn zeker de hoogovens of zoiets.” We hadden nog nooit zoiets gezien. Dat daar mensen werden verbrand, dat bedenk je toch niet?
Na de ontluizing kregen we allemaal kleding, nieuw kleding en dus die tatoeage.
In Auschwitz heb ik gewerkt voor I.G. Farben, in de munitiefabriek. Het was heel zwaar werk, vooral ook omdat we nauwelijks te eten kregen. ’s Morgens een bak water met, als je mazzel had, een aardappelschil en twee sneeën brood. Dat was ook voor het middageten en de rest van de dag. Ik heb daar tot januari 1945 gewerkt.
Wat ook heel erg was, waren de barakken waar we moesten slapen. Die barakken waren overvol. Een eigen slaapplek had je niet, die moest je met anderen delen, soms wel met vijf anderen.
Terug naar de: Inhoudsopgave
