Betondorp bleek betrekkelijk veilig onder de Duitse bezetting; in de scholen op het Zuivelplein lagen wel Duitse troepen, maar dat waren 'gewone' soldaten, geen SS, SD of Grüne Polizei dus. Zij lieten de Betondorpers met rust en deden soms zelfs een poging een gesprek aan te knopen. Helaas was deze betrekkelijke veiligheid niet van toepassing op de Joodse Betondorpers; zij ontkwamen niet aan wegvoering, een aantal van hen heeft in Betondorp kunnen onderduiken, met name in de Veeteeltstraat.
In het Ajax-stadion waren (met tussenpozen) Duitse troepen gelegerd, waaronder een detachement bij de Duitsers dienende Wit-Russen. Als jongeren hadden wij een vaste plek van samenkomst op de hoek van de Brinkstraat en de Middenweg bij de ijssalon. Ik kan me herinneren dat niet lang voor het eind van de oorlog een aantal van deze Russen naar ons toekwam en informeerde naar onderduikmogelijkheden.
Tegen het einde van de oorlog had ik een gesprek met een Duitse soldaat. Hij erkende de Duitse nederlaag, maar kon niet nalaten te zeggen: 'Wir sehen uns in Russland wieder!' Hij kon toen niet weten hoe dicht hij een paar jaar later bij de waarheid zat, op het hoogtepunt van de koude oorlog!
Vlak na de bevrijding: eten bij de Canadezen die op 'het platje' waren neergestreken om hun warme maaltijd te bereiden. Dat ging zo: kuiltje graven, benzine erin gooien, aansteken, blikje in het vuur (meestal meat and vegetables), openmaken en eten maar. Verrukkelijk! De kleinere kinderen wisten ook hun weg naar het platje te vinden: chocolate and candy!
Tenslotte: onvergetelijk en nog steeds emoties oproepend: het klimmen op een Canadese halftrack van de Seaforth Highlanders bij de Hartveldsebrug en via de Duivendrechtsebrug en de Berlagebrug door de Rivierenbuurt naar het Vondelpark, door een kolkende massa bevrijde Amsterdammers. De oorlog was voorbij!