Oorlog in de Molukkenstraat

Ik weet nog de granaatscherven die bij gingen zoeken scherp als de pest waren. Ik zie mijn moeder nog schreeuwend naar de Valentijnkade komen en me snel naar huis meenam omdat de kleine vliegtuigen laagvliegend en schietend richting gasfabriek vlogen. Bij deze fabriek werden nog kolen uit de grond gehaald. Ik weet ook nog dat alle bomen uit de straat omgezaagd werden en verdwenen in de kachel in de strenge winter. De huiskamer lag ook vol met takken, hout en eten. Zodra de joodse buurtbewoners waren afgevoerd, werden de woningen leeggehaald. Mijn vader vertelde dat toen hij een keer de post een late dienst draaide, hij zich bij de avondsperre moest legitimeren. Hij was in de nacht met fiets op weg naar huis en dan hoorde hij: Halt! Zo kon hij zien wie uit de buurt er bij aan gesloten waren bij de Amsterdamse NSB. Op het Centraal Station waren en groep mensen die de post voor de Euterpestraat apart hielden, waarom? Op de honderden briefkaarten werd gemeld, door de niet joden, dat hun buurman joden waren. Dus werden verraden. Deze adressen werden dan doorgegeven aan de ondergrondse. Bewijzen van achtergebleven kaarten zijn er niet want alles werd verbrand in de oven van de grote schoorsteen die op het terrein stond van het centraal station. Hoe dat alles georganiseerd werd, vertel ik misschien nog wel eens...