Javaplantsoen, een herinnering in de stijl van 'Nescio'

Javaplantsoen, met de grasvelden 'verboden te betreden', en de ijzeren hekjes, die rode striemen achterlieten als je er lang op had gezeten.
Wat konden we daar in 't voorjaar heerlijk spelen, zelden verkeer, maar wel ruimte, veel ruimte, en 't geluid van ontwakende kikkers in het Zuiderzeepark, dat maar geen Flevopark wilde heten.
En natuurlijk holden we toch over 't gras, we zochten klavertjesvier en vlochten madeliefjes, totdat de parkwachter, stijf gezeten op zijn hoge fiets met dubbele stang en zijn hond ernaast, langs kwam.
We waren al gewaarschuwd, 'juut, juut' en niemand die iets deed, als heilige boontjes zaten wij op de bankjes totdat hij 't park inreed en wij weer op 't gras.
En op de achtergrond tegen 't zwerk de vertrouwde Elthetokerk met 't groene torenspitsje en de klok, dan kon je zien hoe laat 't was.

En op zomerse vakantiedagen lagen stille scholen met warme muren en hoge ramen dromerig na te trillen van opgedreunde geschiedenisflarden en drie maal acht is vierentwintig, kinderstemmen die canons zongen, de juf die in haar handen klapte en de meester met z'n sik, die zijn kinderen in het speelkwartier door het park liet marcheren, een-twee in de maat, terwijl de andere kinderen knikkerden, tolden, riepen en jenden, dan moesten ze nog een poosje leren totdat de bel klonk en ze joelend langs de zware bruine deuren naar buiten renden.
In de warme zomerzon roken de pas gelakte schooldeuren zoals alleen die maar konden geuren. Lezer sluit je ogen en snuif de herinnering op!
En op de achtergrond tegen 't zwerk de vertrouwde Elthetokerk met 't groene torenspitsje en de klok, dan kon je zien hoe laat het was.

En in de wintermaanden lag er dikwijls sneeuw en 't kindergeschreeuw werd gedempt door de witte deken over de weidse ruimte.
Na schooltijd werden spiegelgladde glijbanen gemaakt, lange slierten sleeën achter elkaar, sneeuw in je nek en sneeuw in je haar en huilende kleintjes met tintelende handen, een sneeuwbal in je gezicht, maar toch niet naar huis terug.
En een oude man met z'n scharminkelig hondje, voorzichtig schuifelend over de stoep, kreeg een sneeuwbal op zijn rug en schudde woedend zijn vuist naar de pestende groep.
De kortste dagen waren al bijna voorbij, en door 't reflecterende wit bleef het donker langer weg, we kregen er geen genoeg van, maar dan ineens werd 't stil en de glijbanen glansden in 't zilveren maanlicht, en je schrok, een blik op de vertrouwde Elthetokerk met het groene spitsje en de klok, en dan wist je wel hoe laat 't was!

Anneke Koehof ©

OV

 lees ook: 

Geloven in Oost: De Elthetokerk

Mijn zomerstraat

Ode aan De Dappermarkt