Omdat mijn vader de toekomst in 1939 niet vertrouwde, leek het hem veiliger dat Moeder met de Kinderen aan de wal ging wonen en hij alleen op de boot bleef werken.
Nu bleef hij op Nederlandse bodem en zat er geen uitzendingsrisico voor hem in. Hij is naar Duitsland gevaren zoals gewoonlijk en helaas jaren weggebleven.
Maar wij hadden doordat mijn moeder dagenlang ging zoeken, toch een mooie woning gevonden. Het was op de hoek, Niasstraat 29 (2 hoog), ik zal het nooit vergeten.
Ik hoefde niet meer naar het kostschool in Santpoort.
Het was een grote woning met drie flinke slaapkamers, grote vierkante keuken, douche cel, aparte toilet en grote huiskamer. De gang was 7 en een halve meter, dat was 's winters wel koud hoor. Ja, alleen hadden wij geen veranda, dat was wel jammer, want om de was te drogen moest je die naar zolder brengen. Daar was wel een groot raam gelukkig, zodat er toch wel frisse lucht bij de was kwam. Wij waren al met zijn zessen, en wat ik toen nog niet wist: er kwam gauw nog een zusje bij met de Kerst !
Wij vonden wij het er heerlijk wonen ,want wij hadden de speeltuin vlak tegenover ons. Daar speelden in het speelkwartier de kinderklasjes en als er korfbal werd gespeeld konden wij dat uit het portaalraam mooi gade slaan, nou dan was het altijd druk bij ons. We hadden ruimte zat, want fietsen wilden de buren niet op het portaal gestald hebben.
In de Niasstraat had men ook de meeste winkels bij de hand die je nodig had.
Veel heb ik niet op straat gespeeld, ja meisje he, dus moeder helpen..... Maar mijn broertjes wel hoor, en de jeugd van nu is niets slechter dan toen, want als moeder niet keek , 'gauw door het perkje over het hek geklommen dat scheelde helemaal omlopen.
Ja dat kostte heus wel eens een scheur in hun broekjes . "Ach ja" 'zei moeder dan vergoelijkend, "het zijn jongens he, die doen zulke dingen".
Laatst ben ik er nog eens gaan kijken er er was daar nog niet veel veranderd, onze woning stond er nog .
Dan komen al die herinneringen weer boven.