Jopie bij de dierenarts

In december 1941 gaat een verslaggever van het weekblad Panorama op bezoek bij het dierenasiel aan de Polderweg. Hij (of zij?) beschrijft op zeer beeldende manier hoe een dag in het asiel er nu uitziet. Vooral dierenarts Folmer wordt in zijn werkzaamheden gevolgd. Het spreekuur is net begonnen of daar is al een mevrouw met haar hond Jopie. Jopie bijt zichzelf in zijn staart én in zijn oren, vertelt het baasje. Al snel blijkt dat Jopie ontstoken oren heeft. Dokter Folmer zal hem behandelen. Het vrouwtje van Jopie vindt het maar eng en zegt; ‘Ik ga maar liever even weg’. De dokter reageert nauwelijks, zo druk is hij met Jopie bezig. Hij smeert de oorschelpen van Jopie grondig in met een helende zalf. Gelukkig praat hij wel met de verslaggever en vertelt hij over zijn werk.

Dokter Folmer aan het woord

“Dit is het spreekuur van onze polikliniek voor onvermogenden van het “Asyl, bewaarplaats voor noodlijdende dieren. Wij zijn gevestigd te Amsterdam, Polderweg 36, achter de gasfabriek bij de Linnaeusstraat. De kliniek is uitsluitend voor mensen, die geen dierenarts kunnen betalen. De meeste geneesmiddelen worden dan ook gratis of tegen kleine vergoeding verstrekt. We hebben hier een eigen apotheek, een operatiezaal en deze spreekkamer.”
Intussen is hij klaar met Jopie’s behandeling. De ‘juffrouw’ wordt binnengeroepen. Tegelijk druk hij op een belletje zodat de volgende patiënt mag binnenkomen.
“Vijftig cent in het busje van de Vereniging", zegt hij tegen de eigenaresse van Jopie.
“Dat hij in zijn staart bijt is een nerveus lijden.”

“Ons asiel is niet van de gemeente. Wij krijgen subsidie van de gemeente voor het afhalen van zwervende dieren aan de politiebureaus. De bijdrage van 50 cent is onvoldoende. Inkomsten krijgen we via donateurs, al zijn er in een grote stad als Amsterdam slechts ongeveer duizend dierenvrienden, die bereid zijn om een contributie te betalen van f. 2,50 per jaar.”