Charlotte (Lotty) Huffener-Veffer (1921- 2018)
Frits Slicht
Spullen terughalen
Ik heb nooit gezien hoe onze woning er na 1945 uitzag. Spullen die we in huis hadden achtergelaten, waren toch allemaal al gepulst. Het had geen enkele zin om daar naar op zoek te gaan, er was niets meer.
Voor februari 1943 (toen we werden weggehaald) hadden we nog wel zo hier en daar wat bepaalde zaken of spullen ondergebracht. Van sommige mensen heb nog wel iets teruggekregen, van anderen niet. Van de mensen van wie ik niets terugkreeg, was de reactie vaak dat het al was ‘opgehaald’. Dat was allemaal niet zo fraai.
Mijn uitzet
Ik had mijn hele uitzet ondergebracht op ons beoogde onderduikadres. Daar wilden ze alleen maar een getrouwd stel hebben. Mijn toenmalige verloofde en ik zijn toen gauw in ondertrouw gegaan. Maar we hebben het niet gered. Ik had echter wel alvast mijn uitzet daar ondergebracht. Die was overigens nog best uitgebreid. Ik had het allemaal van mijn eigen salaris gekocht. Ik mocht van mijn ouders mijn hele verdiensten houden. Na de oorlog ben ik bij ze langs geweest om de uitzet op te halen. Hun reactie: ‘Alles is al weggehaald’. Gedeeltelijk heb ik het verhaal wel geloofd, maar toch.
Een vreemde reactie
Ik ben met Beppie op een gegeven moment naar het Johannes Vermeerplein geweest. We konden daar wat spullen krijgen. Daar werd toen, door een moeder van een meisje dat ik kende via de Foresters, gevraagd hoe het kwam dat ik de oorlog had overleefd. Wat had ik daar wel niet allemaal voor moeten doen? Wat moet je daar nu op zeggen? Ik vertelde dat ik moest werken. Haar reactie was: ‘Horizontaal zeker?’. Ik heb toen maar gezegd: ‘Nee hoor, we zaten rechtop achter de lopende band’. Ik begreep op dat moment helemaal niet wat die vrouw bedoelde, dat realiseerde ik me pas veel later. Maar haar dochter was niet teruggekomen, misschien deed ze het wel uit een soort jaloezie. Het is natuurlijk ook erg als je kind niet terug is gekomen.