De Foresters, na de oorlog

Een kistje uit de onderduik

Ik heb al verteld dat ik secretaris was van onze ‘eigen court’ (afdeling). Ik had daarom een soort van geldkistje thuis met daarin de hele administratie. Er zat zelfs geld in en een speldje en zelfs het Foresterslied. Dat zongen we vroeger altijd. Ook zat er een lijst in met alle namen en adressen. Dat kistje heb ik, in 1941 of 1942, in een grotere kist onder een plank in de vloer gestopt. Dat kistje heb ik na de oorlog teruggekregen. Alles bleek er nog in te zitten.

Een uitnodiging met een zwarte rand

Na de oorlog, ik was inmiddels getrouwd, kreeg ik een brief van de Foresters dat ik bij hen op kantoor moest komen. Ik dacht dat ik het geld van de levensverzekering zou krijgen waar mijn vader altijd voor had betaald, had gespaard. Daar ging het echter niet over. Zij beweerden namelijk, zo hadden zij ‘vernomen’, dat ik in de oorlog fout was geweest. Ook beweerden ze dat ik nu een verhouding zou hebben met een foute man. Wie hen dat ooit heeft wijsgemaakt, ik kan er wel naar raden, maar het is nooit duidelijk geworden.
Ik had natuurlijk moeten vertellen dat ik Auschwitz had overleefd. Ik heb ook niet mijn nummer van Auschwitz laten zien dat ze op mijn arm hadden getatoeëerd.
Dat geld van die verzekering heb ik ook nooit gezien.

Alles verbrand heb ik!

Thuis gekomen van dat bezoek heb ik het kistje van de Foresters gepakt. Ik wilde er vanaf en wel direct. Ik heb alles verbrand, ik durfde het ook tegen niemand te zeggen. Mijn man heeft het nooit geweten, ik dacht dat als ik het hem ga vertellen hij er misschien wel heen gaat. Hij zou misschien wel erg boos zijn geworden. Dat wilde ik niet, je wist niet wat er van zou komen.
Achteraf had ik het mogelijk anders moeten doen. Dat geld van die lijfrente heb ik nooit gehad. Eigenlijk voelde ik mij toen echt slecht behandeld.