Vakmanschap is meesterschap

Auto

Ik ging wel mee met mijn moeder toen ik klein was (we woonden toen in de Edisonstraat) en later met mijn oma die in de Bolkstraat woonde. Als die auto een grote amerikaanse Ford was dan kan dat zomaar mijn moeder geweest zijn😆🙈 

Handen omhoog !

Op 18 november 1966 werd er ingebroken bij slager Mulder zoals te lezen is in onderstaand krantenberichtje.

Jaap Mulder was niet voor een kleintje vervaard. Herman, zijn broer, vertelde mij dat : "Het enige wat ik me kan herinneren is dat tijdens de worsteling Jaap de inbreker met een antiek stoeltje een klap op zijn hoofd heeft gegeven, stoeltje stuk, inbreker niet."

Jo Haen

Ossenworst

Ik woonde begin jaren 90 een klein jaar op kamers bij de oma (mevrouw Paauwe) van mijn toenmalige vriendin op de Rontgenstraat. Vooral op Europacup-avonden haalde zij altijd ossenworst en gekookte worst bij Slager Mulder. Helaas haalden de bordjes worst de rust van het voetbal nooit....De ossenworst was echt onovertroffen! Jammer dat dit soort winkels steeds minder bestaansrecht hebben.

Veranderingen

Hilda, dank voor je reactie.
Aangezien ik nog wekelijks mijn moeder in de Ritzema Bosstraat bezoek, heb ik in de bijna zestig jaar dat deze buurt bestaat, geleidelijke veranderingen gezien.
In het begin (onze tijd) woonden er veel jonge gezinnen met kinderen. Er woonden meer kinderen dan dat er plaats was op school, daarom heb ik nooit de kleuterschool bezocht. De oplossing kwam toen er houten barakken op een deel van “ons land” werden gebouwd, die dienden als kleuterschool en dependance van de lagere school.
Nadat wij “groot” waren geworden en uit ons ouderlijk huis waren vertrokken, werd de buurt gekenmerkt door oudere echtparen zonder kinderen. Behoorlijk wat mensen van het eerste uur zijn er blijven wonen. Het was ook de tijd dat de noodschool op “ons land” werd vervangen door een groot bejaardenthuis. Ik vond de buurt wat saai worden, maar de buurtwinkels bleven.
De afgelopen jaren zijn de ouderen grotendeels verdwenen en zijn er jonge echtparen en alleenstaanden voor terugkomen. Kinderen zie je niet zoveel; kennelijk zijn de huizen naar huidige maatstaven te klein om er met kinderen te wonen. Opvallend was dat er veel verloop kwam in de buurtwinkels. Nu de slager ook is gestopt, is alleen de visboer nog over. Ook het schoolgebouw is geen school meer.
Ik heb begrepen dat binnenkort een deel van de “witte huizen” en de winkels plaats moeten maken voor nieuwbouw. Ik vraag me af hoe de buurt er over zestig jaar zal uitzien!

Vriendelijke groeten,
Tom Wu
tgw@hetnet.nl

-------------------------------

Hallo Tom Wu,
Ik ben bevriend geweest met Richard Wu. Broer of familie van jou? Ik woonde op Bolkstraat 22' en ben van 1957 en bezocht de PPZ-school.
Edwin Brugman

--------------------------------

Nostalgische fietstocht

Ja Tom, ik herinner me jou ook goed!
Ik woon al 35 jaar in Purmerend. We hebben 2 zoons die inmiddels op zichzelf wonen. Ik kom regelmatig in het centrum van Amsterdam, maar zelden in de Watergraafsmeer omdat daar (naar ik dacht) geen bekenden meer wonen. Veel oude buren en buurtgenoten vertrokken begin jaren 70 naar Ede, evenals mijn ouders. Zij zijn na de pensionering van mijn vader ook naar Purmerend verhuisd. Zij zijn beiden inmiddels overleden. Bijzonder om te lezen dat jouw moeder nog leeft en nog steeds in de Ritzema Bosstraat woont (ik zie haar nog zo voor me met haar mooi opgemaakte blonde haar!)
Twee jaar geleden heb ik samen met mijn vriendin die vroeger op de Ringdijk woonde een nostalgische fietstocht door Oost gemaakt. We reden langs de voor ons bekende plekjes zoals ons huis, lagere school, het vroegere Van der Waalslyceum (waar we bij elkaar in de klas zaten) en de winkels. De slagerij bestond toen dus nog.
Ik ga ook nog altijd naar mijn tandarts in Oost en na een controlebezoek daar ben ik jaren geleden nog eens bij Jaap en Herman langs geweest. Na een leuk gesprek beloofd om nog eens te komen... Maar ja, de jaren vliegen voorbij en nu kan dat helaas niet meer.
Overigens las ik veel bekende namen en feiten in stukjes over de Pekelharingstraat, De Prof. P. Zeemanschool, Reigersburg etc.
Ik zal daar ook nog wel eens een paar herinneringen aan toevoegen (als de avonden weer langer worden).
Nu Tom, je bent in elk geval een beetje op de hoogte van mijn wel en wee.

M.v.g.
Hilda Jagtenberg

Oude bekenden

In 1951 zijn wij in de Ritzema Bosstraat komen wonen, daarvoor woonden wij boven het Chinese restaurant van mijn grootouders in de Vijzelstraat. Tegenover het restaurant zat een slagerij en daar werkte toen de vader van Herman; hij kwam dikwijls in het restaurant om vleeswaren af te leveren.
Het was voor mijn ouders dan ook vanzelfsprekend om bij een oude bekende klant te worden. Mijn moeder woont nog steeds in de Ritzema Bosstraat en is tot de sluiting klant gebleven, hoewel ze de laatste jaren niet zelf meer in de winkel kwam, maar de buurvrouw de boodschappen liet doen.
Ik herinner me dat het meestal een drukte van belang was en dat je lang moest wachten tot je aan de beurt was. Om niet over het hoofd gezien te worden, stond ik naast de toonbank bij het hakblok. Het lange wachten was in ieder geval altijd de moeite waard.
Jammer dat de winkel nu gesloten is, maar ik kan Herman wel begrijpen.
Tot slot: Hilda ik kan me jou nog goed herinneren en vraag me af hoe het je gaat.

zo vertrouwd!

Ook mijn vader was een verzekeringsman. Mijn ouders kwamen in 1951 in de Pekelharingstraat wonen. Zij zijn vanaf het begin klant bij de fam. Mulder geweest. Ik heb nog herinneringen aan een volle zaak waar ik als klein meisje - na lang wachten - niet meer wist wat ik moest halen en huilend naar huis ging zonder de boodschap voor mijn moeder, maar mét een plakje worst voor mijzelf! Ik herinner mij Herman op de bakfiets, maar daarna ook in de auto, stoer met zijn linkerarm leunend uit het open raampje.
Later, fietsend vanaf het Van der Waals Lyceum naar huis, kwam ik altijd langs de winkel en zwaaide naar iedereen die achter de toonbank stond(en). Vanuit de telefooncel op het Robert Kochplantsoen sloeg ik alle bewegingen in de winkel gade als ik met mijn vriendin stond te bellen (we hadden thuis nog geen telefoon). Zo zijn er nog tal van persoonlijke herinneringen.
En ondanks de opkomst van de supermarkt bleven mijn ouders tot hun verhuizing naar Ede de magere runderlapjes bij Jaap en Herman halen.
Toen ik onlangs - op weg naar de Oosterbegraafplaats - langs de winkel kwam, zag ik dat deze gesloten was. Dat heeft mij wel geraakt. Het vertrouwde opschrift "Slagerij Mulder" was toch onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. Bijzonder vond ik het om via deze site de achtergrond van de sluiting te lezen.
Herman, ik denk dat je inmiddels wel wat gewend bent aan je nieuwe leven. Ik hoop dat je, als je dit leest, ook nog met plezier terugdenkt aan onze "jonge jaren". Ik doe dat in elk geval wel!
Hilda Jagtenberg

Ellen Radersma -van Toledo

Ook wij kwamen jaren bij de Jaap en Herman Mulder. En mijn moeder al eerder bij vader en moeder Mulder
Heel verdrietig dat het zo is geeindigd. Ton en ik (Ellen) hebben super herinneringen aan jullie en vaak wordt er met weemoed over kroketten, leverworst, gekookte worst en nog heel veel meer gesproken.
Leuk om op deze site nu iets te lezen. Hoop dat het goed gaat met Herman en Jan,
en wie weet tot ziens. Alle goeds en groet,
Ellen

Ron de Wit - Almere

Als jochie van 13 jaar kwam ik in 1973 op de Korteweghof 36 1-hoog te wonen.
Jaren later kreeg ik mijn 1e eigen woningkje op de Oudemanshof 32 huis.
Noodgedwongen (wij kregen gezins-uitbreiding) verhuisde ik in 1990 naar brrrrr Almere.
17 jaar lang kochten mijn moeder en ik onze vleeswaren bij Slagerij Mulder. Altijd 1, 2, 3 plakjes worst erbij.
Ik lust werkelijk nergens anders servelaat worst dan alleen van Slagerij Mulder.
De kroketten... een genot.
De periode 1990 - 2007 reden wij toch minimaal 4x per jaar van Almere naar de WGM om daar dan servelaatworst, een groot stuk gekookte en leverworst mee te nemen en echt waar, ± 20 a 30 kroketten.
Dat weekend was het dan weer heerlijk ouderwets smullen. Ik moest echt opletten dat ik 's avonds ook nog een stukje worst had daar anders mijn zoons mij voor waren geweest.
Groot was dan ook de schrik vorig jaar rond de kerst en daarna in maart met het sluiten van de deuren. Ik begrijp het uiteraard wel maar ik vond het wel jammer.

Zie mijn verhaal: Wonen in Jeruzalem

M.v.g.
Ron de Wit - Almere
ron281160@gmail.com