De jaren na de oorlog worden gezien als de jaren waarin veel mogelijk was. Er wordt gebouwd en er is veel werk. Toch is niet iedereen rijk. In de Indische buurt zijn douches nog een zeldzaamheid. Wij hebben thuis radiodistributie, de draadomroep. Een grote zwarte knop naast de deurpost met een luidspreker in de kamer, waarmee we Hilversum 1 en 2 kunnen krijgen en nog twee buitenlandse zenders. Pas later krijgen we een Erres radio met aan de ene kant een knop voor het geluid en aan de andere kant een knop waarmee je een heleboel zenders kan zoeken die met hun naam op een paneel staan. Vernieuwingen komen geleidelijk ons huis binnen, net zoals de douche die later gebouwd wordt door de WC groter te maken en de keuken wat kleiner.
Je groeit mee met de vooruitgang. De levensduur van de stoppen die stuk gaan kon je verlengen door aan het eind wat zilverpapier toe te voegen als je de stukkende stop weer terugdraait in het kastje in de meterkast. Er zijn ook gas- en lichtmuntjes. In de meterkast (met een schuin plafond tot op de grond, omdat daarboven de trap van de bovenburen loopt) liggen ook altijd kaarsen en lucifers voor als het licht onverhoopt uitgaat. Gelukkig hebben we buren waar je een gas- of lichtmuntje, of eventueel een stop kan lenen. Je legt geld opzij voor als er iets stuk gaat, men probeert te sparen. Schulden wil je niet hebben. Het woordje hypotheek kent men niet eens.
Als het geleidelijk beter gaat, komen er verlanglijstjes en moeten er prioriteiten gesteld worden. Als de radio er is, dan is een pick-up met grammofoonplaten (eerst breekbaar van schellak, daarna van vinyl) fijn om erbij te hebben. Of mag ma een wasmachine kopen. Of koopt pa een auto voor het gezin om eerst alleen in het weekend te rijden. Het gaat goed in de tienerjaren van de babyboomers, die wel ingepeperd krijgen dat ze moeten sparen, net als hun ouders. En geen eten weggooien want dat is zonde.
Sparen leren we als kind. We krijgen een spaarpot van de Spaarbank voor de Stad Amsterdam, waar men het sleuteltje beheert. Eens in de zoveel tijd breng ik een (bijna) volle spaarpot naar het kantoortje in de Sumatrastraat om die te laten legen. De centen, stuivers, dubbeltjes en kwartjes worden geteld en het bedrag wordt op mijn spaarbankboekje gezet. Sparen zit er in gehamerd.