Dure nylonkousen

Verteller: Henk Penseel
Auteur: Henk Penseel
Indische Buurt , Zeeburgerdijk

En voor een paar kwartjes had mijn moeder weer een paar zo goed als nieuwe nylonkousen.

Nylonkousen waren vroeger duur. Mijn moeder vloekte makkelijk, zonder dat je daar nu het ergste van moest denken. Dus ook als er een ophaal in haar nylonkous kwam. Die gooide je dus niet zomaar weg. "…verdomme," zei mijn moeder dan, "ik heb die kousen net."

Zo moest ik regelmatig lopend of even snel op de fiets naar het eind van de Zeeburgerdijk, (de even kant) vlak voor het café op de hoek, naar de kousenmaakster, Beppie Licher. Ik geloof trouwens dat er altijd twee vrouwen waren, maar daar ben ik niet zeker van.
Je belde aan en mocht de gang in. Links was op borsthoogte een gat in de muur gemaakt met een luikje, dat met een deurtje openging. Je gaf de kous af aan mevrouw Licher, die de kous vakkundig oprolde en dan haar ene hand erin stopte. Daarna trok ze aan het voetje van de kous en door de duim en wijsvinger van haar andere hand uit elkaar te doen, kon ze zien waar de ophaal of het begin van een ladder zat. Soms had mijn moeder al een stipje nagellak op het uiteind van de ladder gedaan om te zorgen dat-ie niet verder ging.

Mevrouw Licher zei dan dat het ongeveer zoveel zou gaan kosten en wanneer de kousen gerepareerd waren, want meestal bracht ik er meer dan één tegelijk. Een paar dagen later kon ik de kousen weer ophalen. Die zaten dan in een klein bruin papieren zakje met daarop de prijs met potlood op het zakje geschreven. En voor een paar kwartjes had mijn moeder weer een paar zo goed als nieuwe nylonkousen.

Alle rechten voorbehouden

5764 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Koffiehuis Stayer hoek Soembawastraat/Zeeburgerdijk

Koffiehuis Stayer hoek Soembawastraat/Zeeburgerdijk

Alle rechten voorbehouden

8 reacties

Voeg je reactie toe
Hannie Bonkink van Praag

Dure nylonkousen

Natuurlijk is de foto hoek Kramatweg Zeeburgerdijk.

Ik woonde zelf op Kramatweg 6 3 hoog wat helaas is afgebroken, 7 bestaat nog.

Henk Penseel

Vrouwenbenen en mode

Er valt wel een hele column te schrijven over de vrouwenbenen en nylonkousen. Vroeger droegen vrouwen alleen maar rokken en jurken en zag je op straat geen vrouwenbenen. Ook op het korfbal veld zag je voor de Tweede Wereldoorlog slechts de kuiten, al schreef de mode toen wel al kortere rokken voor. Denk maar aan de dames die de Charleston dansen. Daarom kwamen er advertenties die dames moesten overtuigen hun benen te gaan scheren. De mode werd pikanter. Sindsdien ging de lengte van de rokken van net boven de knie naar onder de knie tot aan de minirok. Kousen met charatels werden ingewisseld voor de handiger panty's, die ook steeds goedkoper werden.

  

mariondeboer-schreuder

ladder

Ik moest op de Hogeweg altijd bij het kousenwinkeltje m.n moeders kousen brengen om de ladders op te laten halen.Er zat iemand met een machientje in de winkel [ lampje erboven ] kousen op te halen.Voor een paar kwartjes per ladder was het weer voor elkaar.Ze waren inderdaad duur en wij waren met drie vrouwen dus dat liep op !!!

Jo Haen - van Langen

Dure nylonkousen

Ik mocht geen lange broek naar school aan' 60-'64. Alleen als het echt hard vroor mocht ik mijn skibroek aan.
Greet Smits
----------------------------------------------------------------------------------
Ik mocht ook geen lange broek aan. En bij onze stomerij werden ladders in kousen opgehaald.
Rita Schouten
----------------------------------------------------------------------------------
Bij Tolo in de Javastraat of op het hoekje Sumatrastraat/Riouwstraat (die was goedkoper). Op een gegeven moment waren die dikke grijze malloIts ook mode (1958-1960). Ik kan me herinneren dat een broek bij ons thuis totaal geen bezwaar was (droegen we er toen ook een rokje of jurkje overheen, dat weet ik niet meer)
Gerda de Fost

Joke Willemse Ronday

Cafe koffiehuis

Heb genoten van de foto's en verhalen
Maar het koffiehuis was dit niet hoek Kramatweg/Zeeburgerdijk?
Ben op de Zeeburgerdijk 208 twee hoog geboren en mijn jeugd doorgebracht.
Vlakbij deze hoek. En de kousenreparatrische kende ik ook goed.
Dat was Bertha Licher. En haar moeder pakte de reparaties aan.
De Fam. Scheffer ken ik ook uit mijn jeugd vooral Rita Scheffer.
De namen Truus en Wil zijn mij bekend. Waren dat geen zussen van Bertha?
De Fam. Ronday zal wel bekend zijn evt in jullie familie.

Henk Penseel

Wil Licher

Ik vond onder een andere foto een reactie van Maylin Licher, die eigenlijk onder dit stukje hoort: "Ik ben de kleindochter van Willem Licher. Beppie Licher (.mijn tante), was de kousennaaister. Dat was inderdaad op de Zeeburgerdijk 214 hs. Mijn vader,'s familie woonde destijds nog op de Zeeburgerdijk 216 tweehoog, Fam. Scheffer. Mijn ouders emmigreerden naar Canada in 1954. Mijn andere tante was Truus, mijn moeder heette Wil. Ik ben benieuwd of er nog mensen uit de buurt zijn die mijn familie hebben gekend."

m j muller vangroen

christine van Deutekom

ik herinner mij [als ik het goed heb ],maar weet het haast wel zeker dat in de sumatrastraat in de etalage ,christina van deutekom ook ladders in nylonkousen zat op te halen ,ja want nylonkousen dragen was een dure grap ,later vond ik het schitterend dat zij zo mooi zingen kon zo zie je maar weer hoe je levenspad kan veranderen met alle respect voor haar vertel ik dit toch maar even

Marylin

Beppie Licher

Beppie was mijn tante (mijn moeder was haar zuster Wil Scheffer Licher). Mijn Oma was waarschijnlijk die andere vrouw waar u over schrijft. Mijn tante Bep woonde toen nog altijd bij haar ouders op de Zeeburgerdijk. Ik woonde met mijn men ouders en broer in Canada. Wij waren weleens terug in Amsterdam voor een bezoek. Wij logeerde dan op de Zeeburgerdijk en dan keek ik vol bewondering hoe Beppie de kousen maakte. Ze had ook altijd een snoepje voor de kinderen die de kousen kwamen ophalen, boter wafeltjes geloof ik. Ik heb foto's van het atelier raam onlangs bekeken!