Suze Uijenkruijer

Ik had toen ik jong was eigenlijk maar één echt vriendinnetje, dat was Suze Uijenkruijer uit de Smitstraat. Of haar ouders iets met de groentewinkel in de Smitstraat hadden te maken, weet ik niet. Ik ben wel eens bij haar thuis geweest en zij ook bij mij. Zij woonden ergens in het midden van de straat (aan de linkerkant, gerekend vanaf het Transvaalplein, op nummer 16). Zij heeft de oorlog niet overleefd.
Wat ik mij nog goed van Suze kan herinneren, is dat zij piano speelde. Zij had les van de een of andere knul. Zijn achternaam weet ik niet meer, zijn voornaam was Nol. Zij was stapel verliefd op die jongen. Ik zei nog: ‘Ach joh, doe niet zo idioot’. Suze zal een jaar of zestien zijn geweest. Zelf kende ik mijn eerste man trouwens al vanaf mijn vijftiende.

In de oorlog hebben we elkaar niet al te vaak meer gesproken. Ik ging nog wel met Suze de stad in om te winkelen. We zaten ook op dezelfde dansclub.
Ik heb mijn eerste man leren kennen op dansles. Ik zat op de dansclub, samen met Suze Uijenkruijer. De dansclub waar ik mijn man heb leren kennen heette Parsher. De dansleraar was getrouwd en had een kind. Zij zijn allen omgekomen in de oorlog. Volgens mij zat die club in de Muiderstraat op nummer 21, op een bovenverdieping. Op dit adres zat voor de oorlog het gesticht voor Portugees Israëlitisch Gehuwde Oude Lieden (bron: Adresboek). Dit gesticht tehuis stond ook bekend onder de afkorting: PIGOL.

Mijn man, Jules, en ik konden beiden goed dansen. Op zondagmiddag gaf hij ook dansles, wij hoefden dan niets te betalen. Samen gaven wij die anderen dan dansles. Wij zijn zelfs kampioen Tango dansen van Amsterdam geweest.