Eten bij opa en oma Theeboom

Opa en oma Theeboom kwamen op een gegeven moment bij ons in de buurt wonen. Zij woonden, volgens de gezinskaart, in de jaren dertig onder andere in de Hofmeyrstraat 12 en in de Christiaan de Wetstraat op nummer 65. Zij waren toen al vrij bejaard (opa is geboren in 1862, oma in 1859). Moeder ging altijd naar opa en oma om daar eten te koken. Zij kookte dan voor ons allemaal. Mijn zusje en ik kwamen dan om vier uur, na schooltijd, ook naar opa en oma. Mijn vader kwam meestal zo rond een uur of zes. Ook als hij werkloos was, kwam hij om zes uur. Niet eerder in ieder geval, want dat mochten ‘ze’ niet weten. Als men wist dat we daar zouden gaan eten, dan kon je gekort worden op de steun. Zo ging dat vroeger.

We hielden ons hoofd boven water doordat we vaak bij opa en oma konden eten. Opa deed wel eens rottig. Dan zat hij weer eens in die Telegraaf te kijken en dan zei hij: ‘Nou, een pond bruine bonen voor een dubbeltje en een half pond spek, ook voor een dubbeltje. Voor twee dubbeltjes kan je toch lekker eten. Een arm mens hoeft er geen honger voor te lijden’. Dat was echt een beetje pesten. We waren dan misschien niet religieus, maar varkensvlees aten we toch echt niet. Mijn oma reageerde dan wel eens boos: ‘Als jij je bek niet houdt, dan sla ik hem dicht’. Mijn opa wilde maar niet beseffen wat armoede was. Zelf gingen ze elk jaar een week naar Parijs. Voor die tijd best heel bijzonder.

Als we niet zo regelmatig bij opa en oma hadden gegeten, waren we misschien wel doodgegaan van de honger. Ik herinner me toch ook nog wel dat we thuis aten. We aten dan bijvoorbeeld stamppot met kool. Daar ging dan een ons uitgesmolten vet door. Dat haalden we dan bij de slager, dat was niet zo duur. Waar die slager zat, weet ik niet meer. Ook aten we wel pinda’s, elk een handje pinda’s à 7 cent per kilo!