Zwemles

Mijn eigen herinnering aan de zwemkunst is dat ik nooit echt heb leren zwemmen. Dit betekende dat ik later ook niet bij de Amsterdamse Reddingsbrigade mocht komen. Ik had namelijk geen zwemdiploma. Ik heb nog wel de zwemslag geleerd op school. Ik heb daar de zwemslag geleerd met droogzwemmen. Het leren droogzwemmen was een verplicht onderdeel op school. Ik en mijn medescholieren kregen op een bankje in de gymzaal de zwemslag aangeleerd. Dat heeft mijn angst voor water overigens niet kunnen wegnemen, ik was als de dood voor water. Ik ben dan als kind ook nooit dieper dan mijn knieën in het water geweest.

Die droogzwem lessen hebben overigens nog wel mijn leven gered. Ik ben namelijk, het was midden in de winter, op een keer met mijn dikke winterkleding van een hoge kademuur gegleden. Mijn vader, een echte sportman, was er bij maar wist aanvankelijk niets anders te doen dan te roepen: “Hij kan niet zwemmen”. Hij stond klaar om mij te redden, toen ik als een gek naar een ladder zwom een tiental meters verder. Zo heb ik dan misschien geen praktijkdiploma zwemmen, een theoretisch diploma van A tot Z had ik dus wel!

Mijn moeder, afkomstig uit het droge Brabant, heeft nog wel haar zwemdiploma gehaald. Ze was toen al dik in de dertig. Het afzwemmen van meerdere vrouwen en meisjes tegelijk was op een Open Dag. De hele familie mocht komen. Het was de enige gelegenheid dat mannen daar toegang hadden.

Dat ik geen zwemdiploma had, was ook een reden dat mijn sollicitatie bij de Brandweer werd afgewezen. Daarnaast was ik ook net even te klein. Ik had één meter zeventig moeten zijn, ik was echter één centimeter te kort. Voor die paar vacatures die ze hadden, konden ze kiezen uit een veelvoud van sollicitanten.