D.G. Papegaaij
Frits Slicht
Het leeghalen van de woningen door buurtbewoners gaf een hoop angst bij de achterblijvers. Als de bewoners van de woningen waren weggehaald, werden de woningen verzegeld. Maar soms duurde dat wel even. Ik moet je wel zeggen dat dit vooral veel angst, zeg maar doodsangst, bij onze ouders heeft opgeleverd. De woningen werden namelijk ook wel geplunderd als de woningen al verzegeld waren. Dit betekende dat de directe, nog aanwezige, buren aangesproken konden worden op het feit dat er was ingebroken. Vandaar dan ook dat sommige buren zo fel reageerden op plunderaars.
Greetje
Het was een nare, angstige tijd. Niet alleen vanwege de inbraken. Je moest ook ontzetten opletten met wat je zei. Ik zal een voorbeeld geven. Mijn broertje dat in 1942 was geboren moest naar het Binnengasthuis. Omdat hij nog borstvoeding kreeg, ging mijn moeder voor elke voeding naar het ziekenhuis. In de tijd tussen de borstvoeding ging ze vaak naar familie. Het was aangetrouwde familie die dicht bij het ziekenhuis woonde. Daar hoorde ze allemaal nare verhalen over marteling van Joden, dat de nagels werden uitgetrokken. Dat werd verteld door de man van het gezin.
Diezelfde man is een keer bij ons thuis gekomen, op visite. Hij had echter een breekijzer of iets dergelijks bij zich. Blijkbaar had mijn moeder iets gezegd over de buren die waren weggehaald. Op een gegeven moment zei hij dat hij even naar hier beneden moest. Hij wilde op de tweede verdieping een deur openbreken. Mijn moeder wees hem er op dat zij door hem gevaar liep. Gelukkig kwam buurvrouw Papegaaij, mijn latere schoonmoeder, haar helpen. Die vrouwen zijn zo tegen hem tekeer gegaan, hij heeft daardoor niets kunnen uitrichten. Toen hij wegging, dreigde hij nog wel dat zij er meer van zouden horen.
Dat is ook gebeurd, lees: Een bos sleutels.