Als werkstudent is het altijd interessant om een aanvullend inkomen te krijgen. Mijn baantjes als docent in het Weesperpleinziekenhuis en het Burgerziekenhuis leveren soms net te weinig op om rond te komen. Ik kom veel in ethnische winkeltjes en koop af en toe Surinaamse pindakaas, merk Faja Lobi. Die vooral heel pikant is. Ik denk: dat kan ik ook. Ik heb ouderwetse huishoudmolens voor groente en vlees. Een winkel in de Dapperstraat levert me kilo’s gebrande pinda’s en die maal ik met de molens. Dan wat zeezout en suiker erbij, plus versgemalen Spaanse peper en wat uitgeperste knoflook. Ziezo, Faja Boli. In schone potten en de verkoop aan vrienden kan beginnen. Die zijn allemaal enthousiast en het nieuws verspreidt zich. Spoedig heb ik tientallen klanten. En hoewel mijn winst boven de kostprijs maar zo’n 25% is, is er net voldoende extra om wat ruimer te leven.
Mijn partner Martien is al eerder begonnen met een bijverdienste, buiten haar baantje bij de WSBZ van de gemeente. Mijn moeders vader was handdrukker geweest bij de Helmondse firma Van Vlissingen (nu Vlisco). Daar werden en worden katoentjes gedrukt voor de West-Afrikaanse en Indonesische markt. De namaak-batik is bijna niet van echt te onderscheiden. Ik ben tussen die lapjes opgegroeid. Omdat hij een gevierde employé was geweest mag ik in de personeelswinkel van de fabriek lapjes kopen. Later ontdek ik in Stiphout een hal waar misdrukken verkocht worden, voor een habbekrats.
Martien gaat dat textiel verkopen in de buurt. Maar het spreekt de Oosterparkers en Dapperbuurters niet aan. Bovendien wordt een paar keer de politie gewaarschuwd. Dus dan maar naar de studentenflats van Kattenburg, waar de alternatieve studenten enthousiast zijn over de hippe doekjes en bovendien geen politievrienden zijn.
En zo hebben wij enkele jaren ons aanvullend inkomen te danken gehad aan Nêerlands koloniale erfenis.
