In mijn leven heb ik kennis gemaakt en ook vaak deelgenomen aan groeperingen die zich wijdden aan ‘sociale actie’. Maar van alle actiegroepen die ik leerde kennen, was “De Sterke Arm van de Dapperbuurt” wel ongeveer de meest voortreffelijke. Waarom?
Zij hadden een eenvoudige basisfilosofie. Als we die nu vernemen, denken we dat dit een simpele voor de hand liggende gedachte is. Maar dan beseffen we niet dat juist zo’n groep ons denken getransformeerd heeft. In ieder geval had hun logische denkwijze toen ze begonnen nog geen postgevat bij ‘buurtvernieuwers’.
Ze stelden dat een buurt niet zomaar een stel straten is, met bouwblokken. Waarin mensen en gezinnen gelaagd ondergebracht zijn. Nee, een buurt is een levend weefsel. Waarin mensen allerlei betrekkingen met elkaar hebben, waar een gemeenschapszin heerst, waar ondernemingen en winkels bestaan van de klanten uit de directe omgeving.
De “Sterke Arm” wees op trieste voorbeelden, zoals het Kattenburg van de jaren zestig. Daar was in één klap een hele wijk, dus een totale gemeenschap, vernietigd. Zo’n samenleving krijg je niet meer terug. Ook Wittenburg liet zien dat bijvoorbeeld de middenstand sneeft door zo’n ‘verschroeide aarde’ aanpak.
Zij bepleitten een gefaseerde methodiek. Delen van bouwblokken één voor één aanpakken, zodat de winkels in de buurt en de markt levenskrachtig blijven. En mensen na verblijf in een wisselwoning graag weer terugkeren in de wijk. Het heeft gewerkt, dat kunnen we nu gelukkig (in de Dapperstraat) nog elke dag zien. Maar het was een taaie strijd, want planners en planologen waren maar moeilijk te overtuigen. Ik hoop dat de activisten van toen nog eens een officiële erkenning krijgen.
Ze maakten overigens ook een zeer leesbaar blad. Ik stapte in bij — denk ik - nummer 30 en ik heb de stapel nog, die tot voorbij de 100 gekomen is.