Op Minahassastraat 1 zetelt het Medisch Komitee Angola. Nou, relativeer dat maar. Eén enkel lokaal van de voormalige lagere school wordt druk gebruikt door de komiteeleden. Lieden van zeer divers pluimage. Meest (zeer) jong maar verder socialistisch, christelijk, atheïstisch, communistisch, liberaal, student, werkende, je noemt het maar op. Dat maakt dit samenwerkingsverband zo boeiend.
Het komitee steunt de medische diensten van bevrijdingsbewegingen in Angola, Mozambique en Guinee-Bissao. Portugal wil deze laatste koloniën ter wereld niet loslaten. En houdt bruut huis in zijn overzeese gebiedsdelen. We werven geld maar sturen ook goederen. Dat gebeurt het hele jaar door. Bijvoorbeeld door een deken-inzamel-actie in Bussum en een brillen-inzamel-actie in Amstelveen. Maar jaarlijks is er een landelijke actie die een rake naam moet hebben.
Twee komiteeleden, het koppel Henk en Trudy, vinden dat daarvoor ‘het volk’ geraadpleegd moet worden. Sommigen, waaronder ik, vinden dat onzin. En trouwens, waar vindt men ‘het volk’? Nou, eenvoudig, in de snackbar om de hoek. En zo krijgen de patatbakker en klanten plots directe invloed op een landelijke actie. De uitkomst luidt het ene jaar “Morgen moet Angola beter zijn”, een ander jaar “Laat Angola niet sterven”, en zo meer.
Tijdens zo’n actie van een paar weken bestoken we de media en weten wel in 60 uitzendingen binnen te dringen. In zo’n periode zijn we dag en nacht in touw. Op een nacht zijn een tiental komiteeleden bezig met het gereed maken van verzendingen en inpakken van bestellingen. Dan gaat om half vijf de telefoon. Een aantal Tilburgers heeft de hele nacht doorgefuifd en raakte in discussie over onze actie. “Denk-te gij nou da die lui zo mee die zaok bezig zin?” “Nou, bel ze ‘s.” Ik neem op. Ben ik alleen? Nee, en de hele club joelt luid. De Tilburgers zijn fideel, gaan met de pet rond en sturen 200 gulden.