Koegel met peren

Mijn grootmoeder van moederszijde heette Mietje Hogentoren. Sinds het overlijden van haar man, al voor mijn geboorte, woonde ze alleen. Op een dag in 1934 kwam ze bij ons inwonen.

Koegel met peren kon ze maken als geen ander. Een lekkernij uit de traditionele Joodse keuken. De voorbereidingen voor dit specifieke vrijdagavondeten begonnen al op donderdag. Dan werd het deeg toebereid. Meel, eieren, gember, sukade, rozijnen en vet. Geen gewoon vet, maar vet dat rond de nieren van het rund zat. Het werd speciaal bij de slager in de Pretoriusstraat gekocht. Ze noemden het aangewassen niervet. Alles werd goed gekneed tot een grote bal. Deze bleef de hele nacht staan om luchtig te worden. Op vrijdagmorgen werden de peren geschild, het moesten roodkokers zijn. Dan was het moment gekomen dat de deegbal om en op de half gestoofde peren werd gelegd. Vervolgens werd de pan bijna aan de kook gebracht. Daarna kwam de pan op een éénpits oliestelletje te staan en bleef de koegel de hele dag pruttelen.

Na de kippensoep kwam deze traktatie op tafel. Dat was altijd een feestelijk moment. Een heerlijke geur steeg uit de pan omhoog. Je mond werd vochtig door de werking van je speekselklieren. Het was smullen. De voedingsleer, lekker eten maar met minder vet, was toen nog geen algemeen aanvaard begrip. Het recept gaat al eeuwenlang van moeder op dochter over. Gelukkig ook aan mijn moeder, die het weer aan mijn latere vrouw Jo doorgaf. Vandaar dat ik nu nog steeds koegel met peren eet, al is het éénpits oliestelletje inmiddels vervangen door de hogedrukpan en werd het recept aangepast aan nieuwe inzichten hoe een mens met lekker eten toch gezond kan blijven.