Op bezoek in het klooster

Tot half jaren dertig was ze directrice van een Oost-Indisch ziekenhuis geweest, maar het moederland trok en zo was tante Ellie, zuster van m’n schoonvader, in het klooster getreden dat bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis hoorde. De buitendeur van het klooster was zowat op de hoek van het ’s-Gravesandeplein, het klooster zelf was nederig en solide ingebouwd. In de tijd waarover ik schrijf, begin jaren zestig, was tante Ellie ook bibliothecaresse van het ziekenhuis.
Ik was net met Edna getrouwd, toen haar tante Ellie het 25-jarig jubileum als non vierde. Dat was een prachtige gelegenheid om mij in m’n schoonfamilie te introduceren. De viering van m’n zilveren tante gebeurde met al die verwanten, al die leken, in het klooster zelve. In een zaal was een heel lange U-vormige tafel bij elkaar geschoven en bijna barok gedekt. Edna en ik kregen onze plaatsen precies in het midden aangewezen, alsof we een erepositie innamen.
Tante Ellie zat rechts, de familieleden zaten naar welgevallen.
Het eerste glas wijn, geserveerd door miervlugge nonnen, die in hun donkere kleed nauwelijks opvielen, kreeg een welkomstwoord van tante mee en daarin gaf ze aan mij veel aandacht. Schalen en schotels volgden. En steeds zorgde tante Ellie ervoor dat ik van dit en dat een extra lepel kreeg, nog een boutje, een tweede portie. En nog een glaasje, Karel?
Ik kan niet zeggen dat ik familieziek ben, nee, en het huwelijk is, zei prof. F.v.d. Meer ooit, een samenzwering van twee tegen allen: ik heb dan ook de meeste verwanten nooit teruggezien. Eerlijk gezegd, wat mij — ik ben niet katholiek en als zodanig was alles nieuw voor me — het meest bekoorde, was de zo uitzonderlijke bediening, de zo overvloedige gastvrijheid van de nonnen, die mij overkwam. Om een verwant woord te gebruiken: zalig!