De gevaarlijke doventelefoons

De Gereformeerde Rehobothkerk was een prachtig kerkgebouw, met grote ramen, breed orgelfront, een majestueuze preekstoel met aan weerszijden grote sierlijke lampen op metalen voetstukken. (Art-deco stijl misschien?) De kerk had ook acht kroonluchters, grote blauwe hoepels waarop heel veel lampjes stonden gemonteerd. Die waren een lust voor het oog.
Het was 1948, ik was toen 9 jaar oud. Ik zat naast mijn vader in de kerk en keek in het rond. Op sommige kerkbanken, waren kleine bakelieten kastjes gemonteerd. Bovenop zaten een draaiknop en twee ongeïsoleerde stekkerbussen. Daaronder hing een koptelefoon. Dit alles was bestemd voor slechthorenden. Zij zetten de koptelefoon op, staken de stekker in de stekkerbussen en draaiden aan de knop om de predikanten beter te kunnen verstaan.
Mijn vader stootte me telkens aan, omdat ik niet stil kon zitten. Op die leeftijd had ik meer aandacht voor het kastje op de bank, dan voor de preek van de dominee. Toen gebeurde het in een onbewaakt ogenblik: ik kon niet van die knop afblijven en draaide die helemaal voluit! Tegelijkertijd raakte ik met mijn vingers aan de niet geïsoleerde stekkerbussen: héél gevaarlijk!
Door de stemverheffing van de dominee kwam er op die stekkerbussen zoveel spanning, dat ik een flinke elektrische schok kreeg. Ik keek verschrikt om me heen, maar niemand had gemerkt, dat ik aan die doventelefoon zat. Dit voorval is me altijd bijgebleven. Helaas is deze kerk in 1972 gesloopt. Een monument ging verloren, maar de herinnering aan de elektrische schok niet.