Op 15 januari 2013 is het thema van de avond 'Stilte'. Bij binnenkomst krijgen de bezoekers een gekleurd strookje papier met een klein vragenlijstje over de betekenis van 'stilte' in hun leven en de spreker van de avond, een legerdominee, vertelt over "Stilte in de storm".
Er is van kleine witte keitjes een paadje gemaakt naar de kerkruimte , waar op de harp wordt gespeeld ( door Pien Tieman) en de koffie en thee klaar staan. Langzamerhand druppelen de bezoekers binnen tot er een kleine 30 aanwezig zijn. Kennelijk weten zij uit ervaring dat het verhaal - de bedoeling is dat het geen preek wordt - drie kwartier later begint dan de openingstijd.
Dan krijgt André de Oude het woord die van oktober 2011 tot mei 2012 als geestelijk verzorger mee is geweest met de de trainingsmissie in Kunduz, Afghanistan. Hij vertelt hoe de manschappen vaak proberen stilte te vermijden, er wordt veel muziek beluisterd en veel gepraat, omdat mensen in gevaarlijke omstandigheden niet te veel aan denken willen toekomen. Volgens hem zijn de mensen bang dat in stille omstandigheden hun angsten en onzekerheden de kop op steken. Tegelijk worden de mensen 's nachts - wanneer de oorlog grotendeels gevoerd wordt - over alert op geluid. Na thuiskomst blijft dat nog een hele tijd beklijven. De dominee maakte daarom in zijn kerkdiensten bewust veel gebruik van stille momenten en merkte dat veel mensen - ook niet gelovigen - graag gebruik maakten van het luisterend oor dat hij na afloop bood.
Nadat de dominee zijn verhaal afgerond heeft, leest hij voor wat er ingevuld is op de gekleurde strookjes papier die aan het begin van de avond werden uitgedeeld. Daar staan voornamelijk positieve reacties op, niemand van de aanwezigen vindt blijkbaar stilte ongemakkelijk. Vervolgens is er gelegenheid om vragen te stellen, zo komen er vragen over de legitimiteit van militair aanwezig zijn in Afghanistan, zeker voor een dominee en over de zin of onzin van de Nederlandse missie aldaar. Wat vindt dominee daarvan ? André de Oude vertelt een aantal schrijnende anekdotes over goedbedoelde, maar geheel verkeerd uitpakkende acties voor de Afghaanse bevolking. Zoals bijvoorbeeld het verstrekken van schoenen aan kinderen die veelal blootsvoets lopen: nadat ze uit de schoenen gegroeid waren of de schoenen versleten waren kregen de kinderen akelige wonden aan hun voeten omdat de beschermende eeltlaag verdwenen was, terwijl ze zonder schoenen verder moesten. Zoals het een dominee betaamt leidt dit bij hem persoonlijk tot een besef van nederigheid.
De bijeenkomst wordt afgesloten met een "liturgisch moment", er wordt een kaars ontstoken waar de aanwezigen hun kleine kaars mee kunnen aansteken en er wordt geoefend met stil zijn en ontspannen.
De woorden die tenslotte het geheel afsluiten komen uit een gedicht, voorgelezen door Linda Ottevanger, die in de Muiderkerk werkt.
Voor wie geïnteresseerd is: op 26 februari 2013 komt Hans Visser uit Rotterdam ( van perron 0) spreken.
