Ik heb een zelfgebreid truitje aan, net zoals Anybody uit de West Side Story. Het is van dikke blauwe wol gemaakt; twee rechte lappen op een strakke grijze driekwart broek, gekocht bij de Hema op de Linnaeusstraat. Ook mijn vriendinnetje heeft zo’n truitje. Maar zij draagt een echte spijkerbroek. Stoer en grijs gestreept. De gulp moest ze weg halen want meisjes hebben geen gulp maar een rits opzij. We voelen ons sterk; we kunnen de hele wereld aan. We willen net zo dansen als de Jets en de Sharks. Het schoolplein is geen optie. Die grenst aan de tuintjes van de huizen erachter. We komen er alleen om er onze fietsen in de fietsenstalling neer te zetten.
Ik ben wel vijf keer naar de film West Side Story geweest, een liefdesverhaal over Maria en Tony. Tony wordt doodgeschoten door de broer van Maria. Dan zingen ze het lied Somewhere. We maken tekeningen met dansende figuren.
Onze school staat in een doodlopende straat aan een soort pleintje met aan beide kanten woonhuizen. In de pauze staan wij, opgeschoten pubers voor de ingang van de school onder het afdakje. Naast de ingang is een metalen hek en daarachter groeit wat onduidelijk groen. We staan daar en kletsen wat over de groenblauwe trui van een jongen met rood haar. Er wordt een sigaret opgestoken.
Het is een saaie straat met lage huisjes met trapgeveltjes en brave plantsoentjes met een hekje er omheen. Achter één van de woonblokken liggen garages. Hier kun je via een smal steegje komen. Dát is de plek. Daar is het net zoals in New York.