Verliefd op Doris Day

Op zaterdag marcheerde 'Oranje Nassau' door de straten

Indische Buurt

Keessie was een jongen met het Syndroom van Down.

Het Javaplantsoen Anneke op een hekje voor de Anthonie van Diemenschool (eigen foto).

Het Javaplantsoen Anneke op een hekje voor de Anthonie van Diemenschool (eigen foto).

Alle rechten voorbehouden

Zoals in iedere buurt woonden ook bij ons mensen met, zoals men nu zegt, een verstandelijke beperking. Bij ons werd hun voornaam voorafgegaan door 'achterlijke', ' gekke' of 'malle'. Dat was niet denigrerend bedoeld, wij speelden met ze, zij hoorden erbij!

Kees, of zoals wij hem noemden 'Keessie', was een jongen met het Syndroom van Down. Je zag hem 's morgens vroeg op zijn autoped, pukkel op zijn rug,  langssuizen naar de Sociale Werkplaats.

Op zaterdag marcheerde 'Oranje Nassau' door de straten en enthousiast zwaaiend met een stok liep hij enkele meters voor de Tambour Maître uit. Soms was hij zo in trance dat hij vergat een hoek om te slaan, zodat hij de drumband hard hollend moest inhalen.

Een enkele keer was hij onberekenbaar. Hij heeft hij mij eens bijna gekeeld toen ik op een hekje aan het Javaplantsoen zat. Gelukkig zag de fietsenmaker het gebeuren en bevrijdde me. Daar is nooit 'werk' van gemaakt, het was toch goed afgelopen!

Dan had je Kokkie, een volwassen kind met een poppenwagen, Cor met de aktetas en niet te vergeten Annie Pisa van de snoepwinkel. Schuin tegenover ons, op drie hoog, woonde Ansje die krijsend uit het raam hing, het klonk eerder dierlijk dan menselijk. Als ik een vriendinnetje van school meenam, werd er wel eens een opmerking over gemaakt, maar zelf hoorden we het niet eens meer.

En Piet, malle Piet. Hij was vaak te vinden in de buurt van het Sumatraplantsoen. Er groepten kinderen om hem heen want Piet zong liedjes van Eddy Christiani of Max van Praag en dat deed hij met verve, met de bijbehorende gebaren. Luchtgitaarspelen is beslist door hem uitgevonden. Hij zag er sjofel uit in zijn te krappe visgraat-overjas. Doris Day was zijn favoriete filmster, stapelverliefd was hij op haar. Daar werd hij wel eens mee gepest door de grotere jongens. Dan werd hij driftig en ze moesten maken dat ze wegkwamen, want behalve zingen kon hij ook hardlopen als de beste!

 

Anneke Koehof 

Alle rechten voorbehouden

6045 keer bekeken

21 reacties

Voeg je reactie toe
Ouwe Jelle...

Ouwe Jelle zag spekkies...

Ook wij kenden malle Pietje. Hij woonde toen in de Wijttenbachstraat bij zijn moeder. Als wij daar in de buurt waren, belde wij altijd even aan. En dan begon Piet gelijk met verhalen over zijn Doris Day. Het leek wel een waterval van woorden, en stond je te dichtbij, dan werd je van die zelfde waterval kletsnat. Ook kreeg hij dan in zijn mondhoeken van die witte schuimachtige spekkies! Als ik nu iemand zie praten met hetzelfde op zijn lippen, moet ik toch altijd weer aan Pietje denken. Zo zie je maar weer,dat wat je als kind mee maakt, vaak blijft hangen! ...Zo ik ga weer liggen...