Biertjes drinken onder de Torontobrug

Verteller: Pieter Bol
Auteur: Pieter Bol

Een lelijke brug kan desondanks een gezellige plek worden. Een plek waar vriendschappen ontstaan en het leven gevierd wordt. Want je weet nooit wanneer het voorbij is

 De Torontobrug anno 2008. Foto compilatie Esther van der Veldt

De Torontobrug anno 2008. Foto compilatie Esther van der Veldt Door: Esther van der Veldt

Alle rechten voorbehouden

Die lelijke brug was ontworpen in de tijd dat men vond dat massaal autoverkeer naar en in de binnenstad moest. Daarom aansluitend op Wibautstraat en IJtunnel. Zijn naam dankt het gedrocht aan de jumelage van Amsterdam met Toronto, immers de Canadezen bevrijdden onze stad.

Toch kan men goede herinneringen hebben aan deze brug. Begin 1993 krijg ik verkering met Petrina, die op de Sarphatistraat woont, in het Zebrahuis. Dat huis ken ik al enige jaren omdat de ondergevel kenmerkend versierd is met graffiti van Hugo Kaagman. Zebra-motieven, maar ook Delfts-blauwe voorstellingen van Beatrix en Khomeiny.

Op warme zomeravonden begeeft het Zebrahuis zich naar de koele Amstel-oever. Dat zijn Hugo en zijn vriendin de punk-dichteres Diana Ozon, Sylvia en de beeldend kunstenaar Stephan en zijn collega Aya Waalwijk en Petrina en ik. En wie er verder meekomt.

Het is moeilijk te reconstrueren, de gesprekken, de acts, het gelach. Maar het is een stukje alternatief Amsterdam, dat de hele eeuw bestaan heeft en herinnert aan Provo. In ieder geval is er veel bier en iedereen rookt (nog). Het is een weerspiegeling van al die losse clubjes die dan bijeenkomen in Praag of Stockholm of Toronto…

Je bent betrokken bij elkaar. En dan gebeurt er iets ontzettends. Stephan gaat vaak in zijn eentje met zijn rugzak de Alpen in en dat doet hij eind 1993 ook weer. Dan arriveert in het Zebrahuis de melding dat hij niet teruggekeerd is van een wandeling, van mensen die wisten van zijn vertrek. De weersberichten van die tijd melden massale modderstromen (modderlawines) dan in de Alpen.

Het Zwitserse leger zoekt dagenlang. Helaas zonder resultaat. Jarenlang hebben we gehoopt hem ineens vrolijk binnen te zien stappen. Eerlijk gezegd hoop ik dat nog steeds, dwaas genoeg. Petrina droomt in 1994 dat zij Stephan tegenkomt in de Leidsestraat, hij zit in een portiek met een cape met capuchon om zich heen en hij zegt tegen haar dat het goed met hem gaat en dat hij gelukkig is.

Alle rechten voorbehouden

1242 keer bekeken

Volendammers

Wij woonden tegenover de tilanusstraat op de hoek van de andreasbonstraat 

het was na de oorlog een somber en vaak hongerig bestaan in ons gezin waar de vader ontbrak maar zo af en toe kwamen de volendammers in volendams costuum om muziek te maken en spelletjes te doen met zoveel mogelijk kinderen uir de buurt op de stoeprand stoepen en in de kring spelletjes doen en zingen ! Wat een heerlijk feest was dat daarom vind ik een accordion nog altijd prachtig ! Dan gingen zij na afloop met de pet langs de huizen en trokken weer een paar straten verder .