Het leek me altijd al bijzonder: een mens te redden. Je zou het wel willen, maar er moet wel een gelegenheid zijn. Nou, die was er in de strenge winter 1975-1976 toen ik in de Derde Oosterparkstraat woonde. Ik kwam diep in de nacht, rond een uur of vier, terug van een bezoek aan een vriend op de Insulindeweg.
Tegen de gevelwand lag iets groots, langwerpig, warempel een mens. Het was een jongen die ik al wel vaker had gezien, waarschijnlijk ook een kraker, net als ik. Hij was extreem koud en het kostte me grote moeite om hem te wekken. Uiteindelijk stamelde hij me zijn adres. Ik kon de sleutel in zijn zak vinden en droeg hem binnen en legde hem te bed. Als medisch student wist ik dat ik niet moest proberen hem in één klap op te warmen.
Hij overleefde het en af en toe zag ik hem nog wel eens lopen. Als hij me zag, groette hij niet, hij had wat schaamte-achtigs over zich. Ik ook. Toen ik begin jaren tachtig in het Laboratorium voor de Gezondheidsleer aan het Oosterpark werkte, zag ik hem eens vanuit mijn werkkamer op de trappen van de oude hoofdingang zitten vrijen met een meisje. Ik dacht: 'Nou krullenbol, dat is dan toch maar mooi aan deze wetenschapper te danken.'
Het laatst zag ik hem tien jaar geleden. Ik stond voor de deur van mijn geliefde in de Eerste Oosterparkstraat te wachten en hij kwam langs. We keken elkaar vluchtig aan en ik zag dat hij wist wie ik was. We groetten elkaar niet.
