Ik ben dakloos. Als een vriend van mijn ex naar Scandinavië vertrekt, mag ik op zijn huis passen. Hij heeft een slooppand in de 2e Oosterparkstraat opnieuw bewoonbaar gemaakt. Met een gehuurd busje stuiven we richting oost; mijn broer heeft haast.
De vriend zei dat ik me thuis mocht voelen. Ik schilder zijn somberbruine kozijnen in lichte hoogglans over. De kaarsen die naar ‘Gouda’ ruiken, brand ik op en zet er een gelijke hoeveelheid ‘Hema’ voor in de plaats.
Op zolder hebben de bewoners gezamenlijk een douche aangelegd. Daar waag ik me af en toe onder. De vriend heeft er zijn slaapkamer: een zuurstofvrije doodskist met een raam dat niet open kan en uitkijkt op zolder. Ik slaap in het zijkamertje van de woning, naast mijn piano.
Iedereen kan zó binnenkomen! De benedendeur sluit niet, de bordkartonnen platen die de woning beschermen, zitten met een hangslotje dicht en de zolder heeft een open verbinding met het pand ernaast.
Als de vriend een weekje naar Amsterdam komt, flipt hij de pan uit. Herkent zijn spiegelbeeld in de kozijnen en voelt zich bekocht met de kaarsen. Omdat ik zo slecht voor zijn huis heb gezorgd (er zijn ook nog twee glazen lampenkapjes gesneuveld), mag ik er niet blijven wonen. Hij regelt een ruil tussen mij en zÃjn ex. Ik pak mijn spullen weer in, zet alle dozen in één kamer en ga tot de verhuizing naar familie in Amstelveen.
Daar word ik gebeld door een buurman uit de 2e Oosterparkstraat: er is ingebroken in mijn verhuisdozen! Snelle broer rijdt me erheen. Gescheurd karton en een open koelkast. Een spoor van sinaasappelschillen siert de vloer, halflege bierflesjes de eettafel. Alleen de elektrische wekker is gejat, een goedkoop ding dat ik van een ándere vriend mocht lenen.
