Oma op de divan

Mijn moeder kwam uit een gezin uit de Jordaan. Ze was de oudste van vijf zusters, later kwam er nog een broertje als nakomertje. Het gezin de Wit kende grote armoede en menig keer werden er spullen beleend bij de leenbank. Haar vader was dakdekker. Hij overleed in 1935 na een val van een dak. Ik heb hem nooit gekend.

Na het overlijden van opa de Wit ging mijn oma uit haar huis en woonde ze in bij diverse dochters. Dat duurde meestal een of meerdere jaren tot ze met ruzie weer met haar rietenkoffertje naar een andere dochter vertrok. Oma was geen makkelijk persoon en ook bij ons is ze meerdere keren in huis geweest. Ze sliep dan of bij ons op ons kleine kamertje of op de divan in de huiskamer. Ons kamertje was ongeveer 4,5 bij 2 meter. Er bleef net een klein gangetje over om tussen de bedden door te lopen. Twee opklapbedden en twee gewone ledikanten. Je stootte menig keer je enkels aan de ijzeren poten van de opklapbedden.

Als oma op de divan in de kamer sliep was dat voor mijn ouders ook geen onverdeeld genoegen. Wanneer er kennissen op visite waren die mijn oma niet mocht, ging ze om een uur of tien demonstratief met haar beddengoed en hoofdkussen afwachtend en zuchtend op de divan zitten tot de visite opstapte. Overdag als ze ergens de pee over in had ging ze vals fluitend door het huis lopen. Voor mijn ouders geen pretje, maar voor mij was ze altijd erg lief. Ze had veel geduld met me. Ik liep als kind op straat vaak met mijn handen in mijn zakken en als ik struikelde had ik een gat in mijn knie. Vaak liep ik dus met pleisters op m’n knieën en alleen oma nam de tijd om water te koken en de pleisters van mijn knieën af te weken.